bir vaha masalıydın sen
çöllerimi yeşile boyayan
ve beni sana öldüren
yine sende cana getiren
öykümüzün adı hasretti
beni sana, seni bana yetiren

kim bilir
yaşamak güneşi kucaklamaksa eğer
belki de ölüm
bulutlara kanat vurup düşmesidir kuşların
ya da ses düşümü damardaki kanın
silindiğinde gökyüzünden adımız
çocuklar oynar belki de bizi, kim bilir

bir bahçe çiz göz ucuna
sonra bir rüzgar bulutları aralayan
bir yavru ceylan düşün çöl ortasında
bakışını doruklara çevir sonra
beni hayalle seni beklerken

umudu ihanete vuranlara inat
tükür yüzüne kirli zamanların
bir şiir kopar yüreğinden
bir kızıl gül gibi aç sonra bana
içli bir türkü dolansın diline
sesini sesime kat sevgilim
baktığın aynalardan sök al aks’imi
bakışın gözlerimde yansın

bilirsin...
neler konuştuk, neler sustuk seninle
öpüştükçe düşlerimiz ücralarında aklın
nasıl tutuştuk yandık, nasıl kor tuttuk
çözebilmek, saklamak olası değil bu sırrı
öyle onulmaz bir aşkın koynuna düştük ki
bir çoğaldık, bin azaldık seninle...