Çok fena daraldım. Kapana kıstırılmış herhangi bir hayvan gibiyim. Bir kafes veya bir döngü… Yolda yürürken öyle abuk sabuk düşüncelerle uğraşıyor ki zihnim.

Aslında o kadar da gergin değildim. Ne olduysa aklımda şimşekler çakıverdi. Herşeyi geriye çevirmek istedim. Herşeyi...

Gerçekçilik denen şey nedir? Aklıma takıldı yani gerçek diyince illa kötü mü olmalı herşey? Yani insanlar birbirlerini aldatmalı, kandırmalı..?Bu gerçeği kim hazırladı? Parayı bulana küfrettim durup dururken. Hayatın gerçekleri..Bu abuk gülümseme de nereden çıktı yüzümde. Somurtmalı mıyım? Yoo somurtmayacağım, öylece kalsın. Öyle mi? Önceden gelen ve şimdide de devam eden yanılsamalar..

Sabah kalkıp, evin içinde dolaşıyorum. Üzerimi giyiniyorum. Dışarı çıkmadan son bir defa daha üzerimi yokluyorum...Anahtarlar yok nereye koydum, masa, kitaplık, mutfak, anahtarlar yok acaba düşürdüm mü? Gözlerimi açıyorum hala yataktayım...Kalkıyorum giyiniyorum, anahtarları masadan alıyorum...Gözlerimi açıyorum yataktayım...Evin içinde dolanıyorum. Çalışma masamın başındaki sandalyeye oturuyorum. Bugünlerde bu neyse başıma sık gelmeye başladı. Gerçek ve gerçek olmayan nedir? Bunu sorgulamak istemiyorum.

Bir gece, uyurken ayağımın duvara sürtmesiyle bilincim yarı yarıya gelmişti. Gözlerimi açamıyordum ve garip bir lisanda – daha önce duymadığım – birşeyler konuşuyordum. Hem de o kadar akıcı konuşuyordum ki kendim bile bir süre kendimi dinledim. Kısa süre sonra yatakta ki pozisyonumu düzelttim ve konuşmamı dinlerken uykuya daldım.

İki hafta önce eve dönerken yolda peşime bir kedi takıldı. Bekledim yanıma geldi, başını okşadım sevdim biraz. Sürtündü, etrafımda dolandı. Daha sonra gitti. Aynı kediyi gördüm geçenlerde her insandan köşe bucak kaçıyordu. Yanından geçerken insanlar, hemen kendini bir arabanın altına atıveriyordu. Hatta bazı kediler bile onu bulunduğu yeri belli etmesin diye olduğu yerden uzaklaştırmaya çalışıyordu. Demek iki haftasını aldı insanlardan korkmayı öğrenmesi...Başka bir kedi daha var sevdiğim o biraz daha inatçı ama başka insanlar gelirken kaçıyor ben gelip sevmeye başlayınca yanımdan ayrılmıyor. Arada bir onu Don Kişot'a benzetiyorum. Bazen kendimizden bile korkuyoruz ya...Neyse..

Bir defasında bir çocuk topluluğu görmüştüm. Muhtemelen yuvasından düşmüş ve uçamayan bir kuşu uçurma çabaları içindelerdi. Yüksek bir yerden atıp uçması için...Ama ne hikmetse zaten kanatları kuvvetlenmemiş kuş her seferinde yere çakılıyordu. Yanlarına gittim.

"Çocuklar ne yapıyorsunuz" dedim
"Uçurmaya çalışıyoruz"
"Ama o daha uçamaz ki"
"Neden?"
"Kanatları güçlenmemiş. Hem siz böyle yaptıkça yere düştüğünde canı acıyor hadi artık canını acıtmayın. Sizi böyle yüksek bir yerden atsalar sizin canınız acımaz mı?"
"Acır"
"O zaman onunda canını yakmayın. Hem siz insansınız insanlar diğer varlıkların canını acıtmamalı"
"Biz insan mıyız?"
"Evet"
"Peki o zaman" dediler ve kuş için önce bir kutu hazırladık içine de bez koyduk.

Daha dünyanın yuvarlak olduğundan ve döndüğünden habersiz bu insanlar bile diğer varlıklara zarar vermemeyi öğrenebiliyorlar. Eşşek kadar adamlar aklıma geldikçe..Neyse..

Aslında güç bir durum hem aklın olacak hem bunu kullanacaksın. Yaptığın eylemlerde, duruşunla hayatına yön verip eğileceksin. Temel güdülerini karşılayıp başkalarına saygı göstereceksin.

Gerçek nedir? Kim oluşturdu bu gerçek denen kavramı? Peki hayatı zaman zaman birbirimize çekilmez kılan kim ya da ne?

Masada anahtarlarını aradı gözleri...Gözlerini açtı hala yataktaydı..