Bize en küçük bir iyiliği dokunan kişiyi severiz ve bağrımıza basarız.Oysa Allah biz insanlara sayısız nimetler veriyor.Onu sevme hususunda niçin ihmâlkâr davranıyoruz.Gerçek mümin,bütün sevgilerin membaının Allah sevgisi olduğunu bilir ve ona göre hareket eder.Bu Müslüman olmanın en bariz gereği ve göstergesidir.Allah’ı bütün mahlûkattan daha çok sevmedikçe gerçek mümin olacağınızı mı sanıyorsunuz?
     Kalplerin sürûra ermesi ancak Allah’a teveccühle mümkündür.Bütün gönüller,Allah’ı ister.Nefisler bu arzunun önüne engeller koyar.Allah sevgisiyle dünya muhabbeti aynı gönülde barınamaz.Kişi bunlardan birini tercih etmelidir.Akıllı insan, Allah sevgisini diğer sevgilere tercih edendir.Kalplerin Rabbine muhabbet duyması ancak ibadetle mümkün olur.Çünkü kişi sevdiğini hiçbir zaman aklından çıkarmaz.İbadetler,Rabbin,zihinde canlı tutulmasına vesile olur.Yüce Rabbimiz Kur’an-ı Kerim’inde,inananlarla inanmayanların sevgisini mukayese ederek şöyle diyor: “İnsanlardan kimi,Allah’tan başka eşler tutar,Allah’ı sever gibi onları sever.İnananlar ise en çok Allah’ı severler.Zulmedenler,azabı gördükleri zaman bütün kuvvetin Allah’a ait olduğunu ve Allah’ın azabının çetin olduğunu anlayacaklarını keşke bilselerdi!”(Bakara S.165.Ayet)
     Demek ki hakiki mümin,Allah’tan başkasına aşırı sevgi duymaz.Sevilmeye lâyık olan ancak Allah’tır.Diğer mahlûkat,Allah’ın bir eseri olduğu için sevilir.Zira usta,eserinin herkes tarafından sevilip beğenilmesini ister.Biz insanların en büyük dostu hiç şüphesiz ki Allah’tır.Kişinin,dostuna muhabbet duymasından daha tabiî ne olabilir?
     Yüce Rabbimiz,müminleri imtihan etmek için onlara belâ ve musibet gönderir.İman sahipleri bu gibi sıkıntılar karşısında sabrederek ahiretteki derecesini ve makamını yükseltir.Allah sevgisi kuru lâfla olmaz.Rabbini seven,onun emir ve yasaklarına uyar.Bilindiği gibi Resulullah Aleyhisselâm,Allah’ın en sevgili kuludur.Kâinatı onun yüzü suyu hürmetine yaratmıştır.Bu nedenle Resulullah’ı canından çok sevmedikçe Allah sevgisine vakıf olamayız.Dil ile ikrar etmek, sevgi için kâfi bir ölçü değildir.Gönüllerimiz O’nun sevgisiyle yanıp tutuşmalıdır.
     Müminin Rabbine duyduğu muhabbet ne nimetle çoğalır, ne de külfetle azalır. Çünkü O karşılıksız sever. Sevgide menfaat aranmaz. Rabbimizin sevgisini iliklerimizde hissetmek istiyorsak kalbimizdeki dünyevî sevgilerin tamamını atmalıyız. Allah sevgisi kalplere zikirle nakşolur. Zira kişi, sevdiğinin adını dilinden düşürmez. Rüyalarında bile kendi adını sayıklar durur. İçinde sevgi bunmayan kalp, taş gibi hissizdir. Bunu büyük mutasavvıf Yunus Emre şöyle ifade eder:
     “İşidün iy yârenler ışk bir güneşe benzer
     Işkı olmayan gönül misâl-i taşa benzer.”
     Sevgi ve menfaat bir arada bulunmaz.Yukarıdaki beytin şâiri olan Yunus Emre,diğer bir kısım şiirlerinde,varlığa sevinmediğini,yokluğa yerinmediğini;Allah’ın aşkıyla avunduğunu dile getirmiştir.Cennet ve cehenneme de iltifat etmemiştir bunun gibi Allah dostları.Zira belli bir menfaat karşılığı zuhur eden sevgi,o menfaatin yok oluşuyla birlikte kaybolur.Kişi,Rabbini seviyorsa ölümden korkmaz.Zira ölüm Allah’a kavuşmadır.Sevgililerin en büyük gayesi vuslat değil midir?Mevlâna gibi,ölüme “Şeb-i Arûs(Düğün Gecesi) diyebiliyorsanız mübarek bir aşk üzeresiniz.Dünyanın en bahtiyar insanısınız.
     Resulullah’ın dediği gibi: “Allah’ın kullarına olan şefkat ve merhameti,şefkatli bir annenin çocuğuna olan şefkat ve merhametinden daha üstündür.” Allah,biz mümin kullarını böyle büyük bir aşkla ve şevkle seviyorken,biz ne diye gönlümüzü dünyevî mahbuplarla dolduruyoruz?Eğer kazançlı bir iş yapmak istiyorsanız,kalbinizin paslarını manevî zımparayla silerek,bu köşkü Allah sevgisiyle nurlandırın.Böylelikle her iki dünyanızı da mamur etmiş olusunuz.

e-mektup: mnihatmalkoc@hotmail.com