Uzak yollarda, derin ve sahipsiz bir yalnýzlýkla,
Yarým kalan kelimelerimin yanýnda,
Her defasýnda ayný yorgunlukla uzanýyorum o yataða.
Belki yýllar sonra hafif gelecek yüklerin altýnda,
Umursuzca ezilen baþýmýn, kollarýmýn ve çelimsizliðimin yanýnda
Garnitür kalmýþ düþüncelerimin yavanlýðýyla yaþýyorum bu hayatta.
Sen? Bir kalbin içinden gelen sesken, hafýzasýz bir kuþ,
Mantýðýn derininden gelen kelimeyken, kurgusuz bir tümce,
Kalemin ucundan çýkan her düþünce, her kelime...
Ýþte sen! Sesi silen, gözlüksüz yaðmur damlasý gibi ateþe düþen
Bir deðil, milyon yýl geçse deðiþmeyecek sözleri deðiþtiren,
Sitaralý bir tanrýsýn.

Yorgunum derken içimden gelen bir neden
Savrulup duruyor, hem senlen hem de benlen.
Oymak geliyor içimden gözlerini
Koparmak geliyor içimden tek tek sitaranýn tellerini
Çarpýþtýrmak geliyor içimden bulutlarý
Bir kova su Güneþ'e, bir kova su tüylü meleklere,
Yaðmurda düþen keklik gibi gökten inen yýldýzlara
Parlayan ve yanan evren parçalarýna!
Dur! Kaçma benden! Neden korkmak var yaradýlýþta?
Anlat bana! Acý çekmek, istemek, sevmek...?
Gökte savrulan taþtan ne farký var insanlarýn?
Gamsýz sudan, parlayan Ay'dan, dönen Dünya'dan?
Sen sitaralý bir tanrýsýn.Bense insan!
Benim bir nota çalmaya bike hakkým yok,
Yüce divandan borunun sesini duymadan!

Yok, artýk sabýrsýzým.
Yalnýzlýkla terbiye edilmiþ insan gibi hastayým,
Serpilen aydýnlýkmýþ, onun gibi de kahpe.
Olan biten depremse, bir geçitim.
Tunç misalý sert, çelikten de meþakkatliyim.
Belki de kýsa yoldan deliyim.
Sen ki cennetin þarkýlarýný çalan tanrý,
Uzaktakini yakýnlaþtýran, yakýndaki uzaklaþtýran,
Pembe beyaz bir buhran,
Deste deste açan gül,
Serin sular kadar periþan bir tanrýsýn,
Sýký dur söylüyorum:
Evren seni yarattý, sen evreni deðil!
Bir hatan bile bire bir senin deðil!
Sen sitaralý bir tanrýsýn, bense insan!
Evrense; seni saran ve yutan,
Hükmettiðini sandýðýn,
Siyah bir urgan!