Seni düþününce aklýma bölük pörçük hatýralar üþüþüyor. Çocuk hafýzamda kimi hiç silinmemecesine kazýnmýþ, kimi sisli. Bana attýðýn tokadý hatýrlayýnca gözlerim doluyor. Dünyada hiçbir tokat bu kadar anlamlý olamazdý diye düþünüyorum. Yere çöp atmayý ne zaman aklýmdan geçirsem 8 yaþýndaki aðlayan kýz çocuðu ve yediði tokat belirir hatýramda. Usturuplu bir þekilde cebime sokarým çöpümü, eve çöpler taþýyorum seni düþünerek. Seni yaþamama izin vermedi kader. Annem beni doðurduðunda 42 idi, sen 52. 10 yýl tanýyabildik birbirimizi. Ben her gece isyan ettim kadere seni benden bu kadar erken aldý diye, sonra kýzdým, sana isyan ettim, 52 yaþýnda baba olmayý göze aldýðýn için, öyle ya sonsuza dek mi yaþayacaðýný umuyordun be adam! Öyle mükemmel öyle anlatýlmaz bir adamdýn ki benim için, inanmazsan Funda’ya sor. Bütün dilleri konuþurdun, Ýngilizcem herkesten iyiydi sayende, çözemeyeceðin problem yoktu, nefret ettiðim matematiði bile sevmeye baþlamýþtým. Deli bozuðun tekiydim. Taþkafam bir þeyleri anlamaya görsün, paralardým ortalýðý, tüm defteri kitabý yýrtar alamazdým hýrsýmý. “Ben aptal mýyým, niye anlamýyorum?” diye ter ter tepinirdim. Bir tek sen bilirdin beni sakinleþtirmenin yolunu, problemi deðiþtirir, anlayacaðým gibi anlatýr, sonra da kitabý yazanlara söverdin benle birlikte. “Benim kýzým dünyanýn en akýllýsý” derdin. Yaptýðým hýrçýnlýðýn üzerine, gözyaþlarýmý siler, beni gülücüðe boðardýn. Bir tek sen. Anneme kalsa çoktan yemiþtim zýlgýtý. Þaþkýn bakakalýrdý herseferinde garibim. Sonra da çýkýþýrdý sana, “Bu kadar þýmartýyorsun, sen yokken tepemize çýkýyor bu” diye. Kalp krizi, mide kanamasý geçirmiþtin, perhiz yapýyordun. “Ben de beyaz makarna istiyorum” diye tuttururdum, yenilecek nane deðil hani, bir tek sana hayranlýðýmdan daha tatlý gelirdi o yaðsýz tuzsuz makarna. Sense anneme “Haným bi tanecik köfte yesem” derdin. Annem izin vermezdi, otorite miydi neydi kadýn. Sen mahzun boynunu bükerdin, içim giderdi o haline. Biliyorum þimdi, annemin hepimizi sevdiðinden koyduðunu o kurallarý, sen de hiç karþý çýkmazdýn zaten.
Bir ara sahanda yumurtaya takmýþtým hani. Her okuldan geliþte isterdim. Annem evdeki yemekleri kakalamaya çalýþýr, “Böyle beslenilir mi, hergün hergün yumurta, gýda alman lazým” diye söylenirdi. Bense sahanýn çoktan ocakta olduðuna emin hýnzýr gülümserdim. Sonra annemden kurtulup koþar atlardým sýrtýna. Beni sýrtýna aldýðýn gibi gezdirmeye baþlardýn evin içinde, sonra da numaracýktan divana düþüverirdin, “Haným, kocaman olmuþ bu kýz, taþýyamýyorum artýk ben bunu.” En son o uðursuz günden birkaç hafta önce yaþandý bu mutluluk çýðlýklarý evimizde. Sonrasý derin sessizlik.
Senden sonra lisede patates kýzartmasýna taktým, annem hiç karþý çýkmadý inanýr mýsýn? Geliþ saatime hazýrladý patatesimi aylarca. Senden sonra herkes sana benzemeye çalýþtý. Yokluðunu doldurmak için didinip durdular. Onlar didindikçe büyüdü yokluðun.
Aylarca oturmadým kanepene, orda oturduðunu kitap okuduðunu hayal ederek, televizyon seyrettim yanýndaki koltukta. Belki de oturuyordun kimbilir?
Çocukluðumda ettiðim yemine aykýrý yaþýyorum.
30’uma bastým, hala çocuk doðurmayý düþünmüyorum. Ama hiç endiþe etmiyorum babacým, hiç kýzmýyorum artýk sana. Babalarýn en mükemmeli hafýzamda, torunun þanslý olacak biliyorum, hafýzamda kalanlar ona da yeter, mükemmel bir dedesi vardý onun.