Ben Bir Korkaðým


Bu acizlik ya da eksiklik deðil.
Hangimiz çokca veya az ýsmarlama bir yaþamý yaþamýyoruz?
Çocukluðumda sayýn sevgili büyüklerim ne diyorlarsa öyle yapmak zorundaydým.
Doðruyu ben, onlarýn doðrularýndan öðrendim.
Ayýp olurlarla büyütüldüm, sana yakýþmazlarla korkutuldum.
Bir gün büyümüþüm.
Anlayamadým da aslýnda!
Büyüdün dediler, büyümüþlüðü kabullendim.
Sýnýrlarým daha da daraldý.
Bir de baktým ki anne olmuþum bir güzel mart sabahýnda...
Bu kez de analýk iç güdümle düzgün bir yön çizmek için yollara düþtüm.
Can parçama bir zarar gelmesiydi beni korkutan...
.
Yýllar geçtikçe, korkularým azalmadý, tersine arttý.
Bunlar öyle öcü gibi deðiller..
Ötekileri kýrmadan, can parçalarýný korumak için,
toplumun kurallarýný aþmadan, incecik düþüncelerle,
ihtimalleri göz ardýna atmadan bir yol çizebilme endiþesi..
Der misiniz bana cesurca, benlice hangimiz bir yaþamý sürmekteyiz?
Böyle olunca da
çoðu kez seçilmiþ zamaný yaþamak zorunda kalmýyor muyuz?
Ancak ben az da olsa bu çizgiden bazen þaþarým.
Eþeðime tersten binmiþ bir deli oluveririm.
Ýþte o an yaþamým, en keyiflli zamana bürünür....
Neylerim ki! ! !
Bu uzun sürmez..
Açýkca kabul etmesem de bu yaþamda bir düzen var,
ve bu düzeni bozmaya benim gücüm yetmiyor;
bazense gücüm yetiyor, aklým az geliyor....
.
Hangimiz kendimizde,
kendimize ait olduk ki?
Ismarlanmýþ bir ben
deðil miyiz herbirimiz?
Oysa ne kadar da
ayrý, ayrý gerçeðimiz...
.
Ayýrdýna varmadan
girdim dibi karanlýk düþüncelere...
Ne yaparsýnýz iþte
bu hatun konuþur
böyle kendi, kendine
'sen sus, sus söyleme'
deseler de...
.
01/03/2005
Nesrin Göçmen