Göç Hazýrlýðýndayým Þimdi…

Yaþamýn dengesiz oklarý vurdu
yalnýzlýðýn zirvesinde…
Bir “ah” yükselir içimde
yankýlanarak daðlarýmda..
Duman olur, sis olur,
hüzün bulutlarý olur ardýnda….

“'Ne gün/ah etse dinmez
kalpteki hicran yarasý...””

derken gönlüme,
Bethowen’in ölüm marþý çalmaya baþlar birden.
Sevda þarabýný baþýma diktiðim,
kadehim ikiye bölünür,
ve saçýlýr yerlere kýrýk, dökük aþklarým…
Eski çaðlarda, yol, iz bilmez bir Leyla olurum …
Sonbaharýn kuruttuðu ormanlarda,
ne geçmiþimi, ne arta kalan zamanýný,
ne de yaþadýðý aný önemsemeden ilerlerim bilinmezlere….
Dertlerimi; derelere dökerim, sýðmaz.
daðlara yüklerim, çöker….
Denizlere atsam, mavi kararýr..
Gündüze sarsam, gül sararýr,
gecelerse siyahýma aðlar….

Umut ettiklerim, avuntu beklediklerim,
seviyor dediklerim, gizde saklayýp, yolunu beklediklerim, ömrümü ikiye böldüler ya;
þimdi gülerler halime…
Aslýnda bilmezler ki,
çingene çadýrýmý yýktým,
göç hazýrlýðýndayým þimdi...
.
Deme bana sevdiðim, deme;
“her þey düzelir” deme.
Sen sus lütfen, sen söyleme... .

(sen söyleme-34)

13/05/2005
Nesrin Göçmen