ï¿½zEdebiyat - eylï¿½l - Derin Hikayeler, Kï¿½sa Karï¿½ï¿½laï¿½malar

“Hatýrlýyor musun? Okuldan kaçmýþtýk bir gün. Aslýnda kaçmak da deðildi ya; derse geç kalmýþtýk. Seni kapýda buldum, geciktiðin için canýn sýkkýndý. Ýlk ders, edebiyat. Yaþlý bir kadýndý hocamýz, asýk yüzlü, iðneleyici konuþan. Bir türlü barýþmamýþtý yýldýzýmýz. Her neyse; yanýna vardýðýmda kararýmý vermiþtim, okulu kýracaktýk. Huzursuzdun ama hiç tereddüt etmeden peþimden geldin. Bütün gün dolaþtýk þehirde. Biraz param vardý, ekmek arasý köfte yaptýrdým. Kabul etmek istemedin önce. Sýnýfta hiç kimseyle konuþmazdýn. Görünmez olmak istermiþsin gibi herkesten uzak duruyordun. Okul gezilerine katýlmazdýn, herhangi bir gruba dahil olmadýn. Tek baþýna, bir ruh gibi. Bazen gözüm sana takýlýrdý, bir an merak ederdim, kimsin, nasýl birisin diye. Bir anlýk olurdu. Öyle anlar senin görünmezliðin gibi þeffaftý, hiç olmamýþ gibi unuturdum onlarý. Bir þey vardý sende, unutmadýðým tek o kalýrdý. Seni tekrar fark ettiðim anda o bilmediðim þey çýkagelirdi aklýmýn derinliklerinden. O gün seni, sana ait olanlarý, bir ýþýk huzmesinin ucunda gördüm... Bilmediðin bir þey yaptým o gün. Parkta oturduðumuzu hatýrlýyorsun deðil mi? Ceketini çýkarýp dikkatlice katlayýp bankýn üzerine býrakmýþtýn. Ceketin iç cebinden küçük bir not defterinin düþtüðünü gördüm, sana fark ettirmeden alýp sakladým. Neden mi yaptým? Bilmem, merak ettim herhalde. Gece, yataðýma girdiðimde, tam uyumak üzereyken onu hatýrladým. Karanlýkta kalkýp defteri buldum. Komodinin üzerindeki lambanýn ýþýðýnda okumaya baþladým ve bitirmeden uyuyamadým.... Ertesi gün bir yolunu bulup defteri çantana koymuþtum. Bilmem fark etmiþ miydin, artýk eskisi gibi deðildim. Ne vurdumduymazlýðým ne de haylazlýðým kalmýþtý. Evdekiler bile þaþýrmýþ "acaba bu oðlana ne oldu?" diye merak edip durmuþlardý. Biliyor musun, utanmýþtým kendimden... Sana bakýp utanmýþtým. Ve hayatým boyunca utandým. Neden mi? Seni düþünmek istemediðim için. Hayatým boyunca seni aklýma getirdiðimde düþüncelerimi susturdum. Okuldan kaçtýðýmýz günden birkaç gün sonra seni bir daha neden göremediðimi bir türlü anlayamadým. Oturduðun evi öðrendim, okulun idare ofisinde çalýþan Seyhan ablayý hatýrlarsýn, o yardýmcý oldu. Bana verdiði adrese gittim, kimse yoktu. Apartmanýn alt katýnda küçük bir dükkan vardý, oradaki adama seni sordum. Acayip acayip bakmýþtý yüzüme. "Neyin olur?" diye sormuþtu bana. "Arkadaþým" dedim. Anlamadýðým bir þeyler homurdanýp sýrtýný dönmüþtü. Yýllar sonra seni göreceðim aklýmýn ucundan bile geçmedi...”
“Evet, o günü çok iyi hatýrlýyorum. Hayatýmda sahip olduðum tek arkadaþým olmuþtun. Belki gülümsemen, belki de bulutsuz bakýþlarýn beni senin peþine takmýþtý. Bunalmýþtým, içimi yýrtacak kadar kuvvetliydi bu bunaltý. Ýhtiyacým vardý nefes almaya, boðuluyordum. Okula gidip gelmek; bu yapmam gereken bir þeydi. Kimsenin ne düþündükleri, ne yaptýklarý umurumdaydý. Okumalýydým, benim için en doðru olan deðil, tek doðru buydu. Ýçinde bulunduðum hayata direniyordum ve direndikçe aþmam gereken dað daha da heybetli görünmeye baþlýyordu. Sebeplerim vardý, kendimce, o hayatý terk etmeyerek dayanmamý gerektiren sebepler fakat olacaklarý durduracak, deðiþtirecek gücüm yoktu. O gün, bilmem, takýlýverdim peþine, yüreðimdeki sýkýntýyla birlikte...
Sanki bir daha eve dönmeyecekmiþim gibi bir his vardý içimde. Belki bunu çok arzulamýþtým, her zamankinden daha çok... Akþam olduðunda ayrýldýk. Ardýndan uzun uzun baktýðýmý fark etmedin. Bir müddet yürüdüm sokak sokak. Eve yaklaþtýðýmda ortalýk iyice kararmaya baþlamýþtý. Acaba okuldan aramýþlar mýdýr, diye kendime sordum. Merdivenlerin dibinde sinip yukarýdan gelen sesleri duymaya çalýþtým. Müzik sesinin arasýnda annemin kahkahalarý duyuluyordu. Bir erkek yüksek ses ile küfretti, sonra küçük kardeþimin aðlamasý geldi kulaðýma. Hýzla çýktým yukarýya. Anahtarýn kapýda dönmesiyle birlikte kapý açýldýðýnda, eþiðinde annem belirmiþti. "Ooo, kimler gelmiþ, neredesin sen, köpek?!" Tam karþýda kanepede iriyarý þiþman bir adam oturmaktaydý. Gözlerim kardeþimi aradý odanýn içinde. Annemin ter kokulu bedeni üzerime gelmekteydi. Elini kaldýrdý, yüzüme inen tokada aldýrmadan seslendim kardeþime: "Yasemin, neredesin?". Bir daha elini kaldýrdý, bileðinden tutup vurmasýný engelledim. Bu hareketim annemi çýldýrtmaya yetmiþti. Bir yandan haykýrýyor bir yandan da tekmelerle saldýrýyordu üzerime. Þiþman adam kahkahalarla gülüyordu, "boþver canýým, býrak hergeleyi de iþimize bakalým" dediðini duydum. Mutfaða gidip masanýn üzerindeki býçaðý kaptýðým gibi geriye döndüm. Annem bir adým geriledi, bunu yapabileceðime inanýp inanmamak arasýndaydý. Yüzündeki boyalar akmýþ, saçlarý daðýlmýþtý. Adama dönüp býçaðý daha da sýký kavradým. Aðzýnýn çevresi parlamaktaydý, dudaðýnýn kenarýndan sýzan salyalarý kocaman diliyle yalayýp yutkundu. Ýçimde elimdeki keskin demiri vücuduna saplama arzusu vardý. O an kardeþimin korku dolu gözlerini fark ettim. Aðlamaktan þiþmiþ yüzü kýpkýrmýzýydý, alnýnda ince bir çizgi vardý. Býçaðýn elimden kaydýðýný hatýrlýyorum. Kapýyý açýp çýktým ve koþtum, koþtum, koþtum...

eylül