ï¿½zEdebiyat - eylï¿½l - Derin Hikayeler, Kï¿½sa Karï¿½ï¿½laï¿½malar

Araba parkýnýn en uç köþesine kadar yürüdüm. Aklýmý karýþtýran o kadar çok þey vardý ve ben nereden baþlayacaðýmý bilmiyordum. Doðru dürüst bir cümle bile kuramýyordum, olanlarý ifade edecek. Arabama binip çalýþtýrdým. Bir müddet öylece oturdum. Parkýn cadde çýkýþýnda birisinin arabanýn önüne fýrlamasýyla frene basmak zorunda kalmýþtým. Yusuf’tu. Kapýyý açýp binmesini beklerken kendimce nedensiz bir rahatlama hissettim. Beni beklemiþ olmalýydý. Arabayý her zamanki yoldan, eve doðru sürüyordum. Yusuf dýþarýdaki karanlýða dalýp gitmiþti. Eve yaklaþmak üzereydik ve ben bu yolculuðu uzatmam gerektiði fikrine kapýlmýþtým. Ýlerideki kavþaktan sola girip tekrar caddeye çýktým.
Ýki saattir þehrin sokaklarýnda dönüp durmaktaydýk. Belli etmeden Yusuf’a baktým. Ýçinde fýrtýnalar kopuyor olmalýydý. Yavaþlayýp yolun kenarýnda durup kontaðý kapattým. Elimi kaldýrýp Yusuf’un omzuna hafifçe dokundum. Bana dönüp gözlerimin içine baktý. Ýçime buz gibi sular döküldü önce, ardýndan da ateþler yükseldi, alev alev kavrulmaya baþlamýþtý her yaným. Tanrým, bir insan bu kadar acýyý içine nasýl sýðdýrýr?..
“Yasemini ilk gördüðümde fazla deðiþmediðini düþündüm. Ayný kocaman siyah gözler, ayný sarý saçlar, bembeyaz teni, ürkek bakýþlarý... On sekizimi doldurduðumda geri kalan cezamý çekmek için sübyan koðuþundan büyüklerin koðuþuna gönderildim. Ve nihayet bir gün tahliye oldum. Aklýmda tek bir düþünce vardý: kardeþimi bulmalýydým. Kimsesizler yurdundaydý. Yani nerede olduðunu biliyordum ve onu görmek için sabýrsýzlanýyordum. Yurda gittiðim gün onu göremedim. Akraba olduðumuzu ispat edecek belge istendi. Birkaç gün sonra her þey tamamdý ve ben ziyaretçi salonunda, heyecandan kalbim deli gibi atarken kapý açýlmýþtý. Gelen Yasemin deðil, yurt müdiresiydi. Yasemine bir þey oldu sanmýþtým. Kadýnýn bana söylemeye çalýþtýklarýný ancak birkaç dakika sonra anlayabildim. Dersteymiþ, gelecekmiþ Yasemin fakat onun hakkýnda konuþacaklarýmýz olduðunu söylüyordu. Kardeþim oraya getirildiðinde günlerce kimseyle tek bir kelime bile konuþmamýþ. Yememiþ, içmemiþ günlerce. Zaten narin yapýlýydý, bahar dalý gibi kýrýlgan... Sýk sýk hastalanýrmýþ. Sonraki yýl þehir dýþýnda bir sanatoryuma gönderilmiþ. Oradaki masraflar bir vakýf tarafýndan karþýlanmýþ. Daha sonra tekrar yurda dönmüþ, okula baþlamýþ. Þimdi on altý yaþýnda...ciðerleri çok hasta, ölebilirmiþ...”
Yusuf’un sesi titremekteydi. Sað elini yanaðýna götürdü. Görmemi istemediði gözyaþýný silmek ister gibi sürdü yüzüne. Kelimeler boðazýnda düðümlenmiþ, ne konuþabiliyor ne de yutkunabiliyordu. Uzanýp dokundum sýmsýký yumruk yaptýðý eline. Söyleyecek sözüm yoktu. Teselli boþ, üzüntü belirtir laflar boþtu. Yusuf birden bana döndü: “Onu kaybedemem Bedri, kaybedemem! Hayaller kurmuþtum, ikimiz için. Çok çalýþacaktým, o ise okuyacaktý. Biliyor musun? Pembe ona çok yakýþýrdý. Çýktýðým gün bir maðazanýn vitrininde pembe bir bluz görmüþtüm. Hamallýk yaptým o günlerde. Ýki ay sonra onu alacak param birikmiþti. Kumaþý ince, yumuþacýk, Yaseminin teni gibi. Gömleði verdiðim gün sevincinden dansetmiþti. Yanaklarý bluzun rengindeydi, gözleri ise daha da derinleþmiþti. Sýmsýký sardý kollarýný boynuma, kalbinin atýþýný duyacak kadar sýký sarýldý bana Bedri... Ben onu kaybedemem! Neden bütün bunlar, neden?.. Neden her þeyi yapmayý göze alacak kadar güçlüyken bu kadar çaresizim?..” Küçük bir çocuk gibi, tüm bedeni sarsýla sarsýla, ses ile aðlýyordu Yusuf. Hayatýný, çocukluðunu, sevgisini, özlemini, hayallerini, umutlarýný aðlýyordu. Bana düþen ise dönüþünü beklemekti... Düþünmeyi denedim, düþünceler yetmedi, düþünemedim. Yusuf’un yerine koymaya çalýþtým kendimi, kapkara bir uçurumun ucundaydým. Yusuf sessizce oturuyordu, bitkin, sanki kendinden geçmiþ bir haldeydi. Arabayý çalýþtýrdým. Aklýma ilk gelen þey eve gitmekti. Yusuf’u salondaki kanepeye yatýrmaya çalýþýrken montunun cebinden bir fotoðraf düþtü. Önce onu hemen yerine býrakmak istedim, sonra vazgeçtim. Fotoðrafý masa lambasýnýn ýþýðýna doðru tuttum. Genç bir kýz bana bakýyordu. Yasemin olmalýydý. Týpký anlattýðý gibiydi. Acaba, Yusuf’u yeterince iyi mi anlýyordum diye sordum kendime. Gerçekten onun yerine koyabiliyor muydum kendimi? Kanepenin karþýsýndaki koltuða oturdum. Hayatýmda olaðandýþý bir þeyler olmadý, diye geçti aklýmdan. Düzenli, hatta fazlasýyla düzenli bir hayatým oldu. Herkes gibi... Nereden bilebilirdim herkesi?.. Bir bekleme odasýnda hiç tanýmadýðým insanlarla birlikte sýramý bekledim. Asýl neyi beklediðimi düþünmeden. Hep hayata ait olanlardý öncelikli; kaygýlara, hýrslara ait beklentiler... Küçücük can sýkýntýlarý içerisinde kaybolmaktan "benimle" buluþmayý beklediðimi unutmuþum.... Aslýnda kýsa karþýlaþmalar olmuþtu; kaçamak, bencil, vakitsiz... Bir an için, nefessiz kalmýþçasýna boðulurken, nefes aldýracak küçük mucizeler arasýndaki buluþmalar. Týpký Yusuf'u tanýmýþ olmam gibi... Beklerken...

Sonraki günlerde Yusuf’un Asým Germinin ofisini neden bastýðýný öðrendim. Bir zaman sonra ise avukat olarak ilk davamý kazandým. Bir þekilde Yusuf’un hayatýma tekrar girmesiyle ilgiliydi bu dava. Yusuf’un annesi Füsun, patronumun müvekkili olan Hakký Sarýoðlunun metresiymiþ. Kadýn sonralarý gözden düþse de nam-ý-diðer Sarý Hakký, Füsunu kendi iþlerinde kullanmaya devam etmiþ. Bazen hasýmlarýna yem olarak göndermiþ, bazen de kuryelik yaptýrmýþ. Yasemin ise, o bunu kabul etmek istemese de, Asým Germinin kýzý. Kadýn bunun gelecekteki hayat sigortasý olduðunu düþünüp doðum belgesini saklamýþ ve Asým Germine baský yapmaya baþlamýþ. Bu þantaj konusuyla kadýn kendi ölüm emrini imzalamýþ. Böylece Füsunun cinayetini Asým Germin azmettirmiþ. Evdeki þiþman adam, Osman Daðlý'ymýþ; Sarý Hakkýnýn ortaðý ve ayný anda da düþmaný. Gittikçe güçlenen bir çetesi ve geniþleyen çevresi varmýþ adamýn. Füsunun Osman Daðlý ile birlikteliði bir muamma olarak kaldý. Belki de sadece Sarý Hakký'nýn bildiði bir þey vardýr, kim bilir?.. Adamýn o gece kadýnýn evinde bulunmasý þimdilik bir tesadüften öte gitmiyordu. Aslýnda bu iliþkiler yumaðý o kadar karýþýk ki, olasýlýklar kolayca çoðaltýlabilirlerdi. Yýllar önce bu suçun Yusuf’a yüklenmesine neden olan yine Asým Germinmiþ. Polis ve yüksek katlarda olan iliþkileri yardýmýyla bir þekilde düzmece bir dosya çýkmýþ ortaya. Bunun sonucunda Yusuf suçsuz yere hapiste yatmýþ. Yusuf yaþadýklarýný, gördüklerini, duyduklarýný düþünecek çok zamana sahipti. Geriye kalan, parçalarý birleþtirmek. Yaseminin doðum belgesini bulup saklamýþ olmasý onu Germin Hukuka kadar getirmiþti. O gece olanlar hakkýnda hiç konuþmadýk Yusuf ile. Verdiði sözü hatýrlamýþtým, kapý kapandý...
Yasemin... Yasemin iyi, gittikçe de daha iyi olacak. Bu olaydan bu yana neredeyse üç yýl geçti. Dolu dolu üç yýl. Kendi hukuk büromu açtým. Kent merkezinde eski bir binada. Ön cepheden bir daire kiraladým. Öyle dökük, salaþ bir yerdi ki önce neredeyse vazgeçecektim. Yusuf ile birlikte gece gündüz çalýþarak zor toparladýk orayý, ama deðdi.
Ben, sanki bir kez daha deðiþime uðramýþ gibiyim. Görünürde bir þey yokmuþ gibi ama bir baþka güzel oluyor sabahlarý uyanmak. Bir baþkalýk var içimde, dýþýma yansýyan ve ben bundan çok ama çok memnunum. Þimdi gitmeliyim. Yasemini bir resim sergisine götürmeye söz vermiþtim.

eylül