Uçurumun kenarýndaydým sen ellerimi tuttuðunda farkýnda olmadan... Gözlerim nemli, olabildiðince buðuluydu...

Çakýl taþlarý gibiydi yüreðim... Battýkça yanýyor, kalbimin en derin yeri kanayýp sýzlýyordu...

Çekip atmak istedim denize, içimi acýtan, beni yýkýp daðýtan ne varsa... Deniz alýp gitmeliydi benden çok uzaklara... Artýk kimse beni üzmemeli, yýkmamalý, sýzlatmamalýydý... Sadece ben, bana yetmeliydim, ben beni yenmeliydim, artýk zafer sadece bana kalmalýydý...

Sürüklenmeliydi geçmiþim dalgalarda, her bir parçam vurmalýydý kýyýlara... Sonra aðlayarak, her hücremi birleþtirmeliydim, yeni hayata baþlamak için...

Bir renk seçmeliydim önce, ýþýk olmalýydý sapa yollarda bana... Baktýkça gözlerimin rengini almalý, yüreðimi serinletmeliydi...

Sonra bir yol çizmeliydim kendime... Kumlu, mis gibi çiçek kokulu bir yol... Yolda bir sevgili olmalýydý el ele hanýmeli kokan sokaðý yürümeliydik beraber...

Sonra rüzgar yalamalýydý usul usul tenimizi... Yaðmur çiselemeli, içimizi üþütmeliydi... Az önce yürüdüðümüz yol, mis gibi toprak kokmalýydý, içimize iþlemeliydi baharýn her tonu...

Ve artýk, yeni yolun sonu gelmeliydi... Pýrýl pýrýl, ýþýl ýþýl, yaþamaya deðer bir hayat olarak... Sadece yaþamak için... Adam gibi...