Çare yok göçlere,
Çare yok göçebelere,
Ýse bulanmýþ duvar.
Ve köþe baþýnda iki büklüm ihtiyar.
Soðuk girecek yer bulur,
En iyi yer ayakkabýnýn yýrtýk burnudur.
Soðuðun misafiri hastalýk,
Ýlaçlar alýnacak ta yok mu þu parasýzlýk.
Öksür öksür ciðerler sökülecek,
Þu yokuþu çýkmak için bir çocuk beklenecek.
Ýhtiyar dalar düþünceye,
Gençken de sýrtý iki büklüm,
Eðilmekten aðaya beye.
Yaklaþmýþken bu kadar ölüm,
Koyamamýþtý bir þey heybeye.
Kader dedi içinden,
Oysa þýhý demiþti ona;
Çýkma benim sözümden.
Var en mutlu sona.
Kýzdý kendi kendine,
‘’Keþke dinlemeseydim onu,
Cehennem anca ýsýtýr þu içimdeki soðuðu.’’
Karýsý ilk doðumda kan kaybý,
Çok þükür utanýlacak bir þeyi yoktu.
Ne bir arsýzlýðý ne bir ayýbý,
Tek çocuk erkek, karýsýndan hatýra,
Bir de bunun için bir kurban kesmiþti yatýra,
Derken askerlik çaðý,
Oðlan gitti askere,
Satýp evdeki peyniri, yaðý.
Gelecek diye bekledi tezkere.
Daðlar eþkýya daðlar it.
Bir haber fena!
Oðlu þehit……
Yýkýlmýþtý bir kez daha.
Ýzinde bile gelememiþti yanýna.
Bu hava isyan havasýdýr,
Soðuk iþler, soðuk vurur.
Gözleri ancak mezarda kurur.
Elleri aðaçtan sert, nasýr,
Oluk gibi kanayan, yüzyýllýk yarasýdýr.
Bir hamle yaptý ya Allah!
Bir adým daha attý ,
Yok! bitiyordu çilesi, çekti bir bismillah
Olduðu yere yattý.
Açýk kalan gözlerini kar kapattý.