DELÝNÝN HASTANE GÜNLÜÐÜ’NDEN ÇALINMIÞTIR
-I-
Pencere özler miydi beni.. ya da penceremden görünen kareler.. þu üç beþ tane yýldýzýn göz kýrpýþlarýný anlayanda olmazdý ya.. ‘kalandýr terk eden.. ‘ demiþti murathan mungan.. yataðým kime sarýlýp uyuyacaktý.. benden sonra kimin sancýlarýyla uyanacaktý.. ya da asýlý kalacaktý geçmek bilmeyen zamana.. ismim denilmeyecekti içinde odamýn.. ýþýklarý kimse benim gibi beklemeyecekti törenle.. ve tek tek yanýþlarýna selam durmayacaktý benim yüreðim gibi birileri.. yalnýzlýktan caný sýkýlan duvarlarla kim oynayacaktý ýþýk oyunlarýný.. kalan odamdý.. terk eden ben.. böyleydi iþte.. bu kadardý..

SONRA SUSTULAR GÝRDÝ ARAYA.. SUS OLMALAR.. zamana sýðamamalar.. kim sustu.. ne sustu bilinmedi hiçbir zaman.. ama susuldu.. beklide susturuldu.. zaman bile..
Kim bilebilir ki.. ?

Hasta haneyi köþelere böldüm.. köþeleri bucaklara.. bucaklarda buldum dünyalarý.. dünyalarýn üzerine kurdum küçük yaþamlarý.. duvarlar aletlerden daha sýcak.. daha çok dinliyorlar adamý.. kelebeklerin ucuþlarýnda tadýlan kanat sesleri.. üç gün deðil mi? Gitmek yazgýya yazýlý..kalmak niçindir ki? Kalaný da sevmeli.. gitmeyi de.. tamamlamak deðil mi bir bütünü..?

Çeliþkili saatler.. yorgun, telaþlý.. ne çok öyküm vardý.. uykusunda bölük pörçük kalýntýlar taþýyan.. yaðmuru da, rüzgarý da, bulutu da unutan.. talaþlý günlerim var.. ne olacaðýma dair..

Gözleri kýrgýn bakar saatlerin.. düþleri yorgun.. zaman; yüreðine yenik hayatýn.. bir gün bitecek.. biteceklerde biz bitmeyecek.. üzülmemeyi unutan telaþsýz bir gün diliyor satýrlarým.. yorgunluðum artsa da tükenmiyor.. tüketiyor.. gözleri gülüyor ellerimin..
7 aralýk 05.. 15.03 bir hastahane saatinde..


yorgundum.. susmuþtum.. kime baksam gözlerim kanardý.. bir adým vardý.. sevmek kadar uzun.. soluklar sayýlýdýr.. her oda kendi içinde bir dünya.. kadýn gülümsemiþti; acýma mý.. sancýma mý.. bana mý, bilmem.. ama iyi gelmiþti herkes esirgerken bir tutam tebessümü.. zor saatlerdi.. yaþamak neydi.. sevda bir uzun ayrýlýk türküsü deðil miydi?..

þimdi iyi olma zamaný..
þimdi yolu tutma zamaný..
koþma zamaný..
öteler hiç býrakmadý..


-II-
Küçük kýz ‘azýcýk aðlayabilir miyim ?’ diye sordu annesine.. hüngür hüngürdü oysa; az önce ellerinden kurtulduðu hemþirelere bakarken.. ‘aðlarsan daha çok acýr’ dedi annesi.. küçük kýzda ‘azýcýk aðlayabilir mirim?’ dedi… ‘azýcýk anne’..

Bir diðeri donuk gözlerle bakýyordu merdivene.. biri mi gelecekti acaba.. biri gelip yarasýndan mý tutacaktý yüreðini.. bakýyordu ve ben çok merak ediyordum gördüklerini..

Pencerelerini hiç saymadým; birbirine benziyordu hepsi.. bakmasýný bilmeyen hep ayný görüyordu.. ve hep aynýydý kendi içine sýðmayan saðlýklý yaný.. diyordu özgür ölmek varken.. ölüme özgür gitmek varken..

Kadýnýn aðladýðýný gördüm, sorsam dedim, kýzar mýydý bana.. ? çünkü kýzmýþtý insanlara.. insan sandýklarýna… evet insanlar sandýktý.. kimi boþ.. kimi dolu.. gittim gözlerimle dedim ‘geçecek bunlarda..’

Bir kez yaðmýþtý yaðmur.. ve uzakta bir aðaç; rüzgar hep onun yanýnda eserdi, kýskanýrdý onu diðer aðaçlar.. ben duyardým þarký söylediðini.. bana gülümse derdi bir de.. ‘gülümse’.. bazen çok güldürürdü de..

Ve saat; en geçmek bilmeyen þey.. en yaramaz ve en uysal.. en suçlu ve en suçsuz.. saat; bazen armaðan býrakan baþ ucuna iki el.. bazen yalnýzlýktan, sessizlikten çýldýrtan.. saat; dilim dilim yapan insaný..

Ve kuþlar.. ucuþlarý özgürlük kokan.. kuþlar gökyüzünün sahipleri.. gecenin sahibide ýþýklar.. akþamüzeri göz kýrparlar.. nereye gitseniz geceye hakimdirler..

Yorgundu; yorulmuþtu.. gerçeði saklýyordu gelinin’den.. zor yürüyordu gelin’i.. dilinde iki cümle; ‘bir yemek yesem, bir de yürüyebilsem’.. yanlýþ ilaç tedavisi.. ve zor bir hastalýk. Anneydi.. gelindi.. kadýndý.. gözleri gülse de anlardým elleri ve ayaklarý aðlardý.. ama yine de inadýna, inadýna yaþardý..

Oda arkadaþlýklarý.. hiç tanýmadýðýn, bilmediðin birinin elinden tutmak, kalkarken yataðýndan.. acýsýnda acýmak..belki de görsen bir yerde dönüp bakamayacaðýn kadar yabancý bir hikayede “en” tanýdýk olmak.. aðlamak onun yaralarýna ve gülmek iyi olduðunda..

Gözleri yorgun bakýyordu.. kim bilir neleri feda etmiþti.. onun için neler feda edilmiþti.. yüreði tutuyordu onu ayakta.. ellerine ve beynine güvenmiyordu.. kaç ölüm.. kaç doðum.. her birinde yeniden doðmasý ve ölmesi.. kendi yaralarýný unutmasý o bakýþlarýn içinde..

Ve kokusu.. insanýn her yerine sinen.. aðýr.. yaþamayan bir koku.. yaþattýðý sanýlan.. oysa en güzeli bir tebessümdü ilaçlarýn.. yürek güçlü olmalýydý.. insan yüreðinden tutunuyordu yaþama..

Ýnsaný yaþamak mý büyütüyordu, zaman mý.. yoksa zamaný yaþamak mý?
Her saat dilimi.. her nefes bir yaþ daha.. ölmek ve dirilmek oluyor gerisi.. ve yeniden uyanmak güne.. yani yenisi.. insan tutunuyor bir þeylere.. birilerine.. yada geliyor birisi tutuyor yüreðin en güzel yerinden.. sebepler göz kýrpýyor zaman aralýðýndan.. gülümsüyor.. gülümsetiyor..
ve veda ediyorum tüm karelerine.. bir þarký eþliðinde ‘baþýmýza gelen bütün bu þeyler, dünyada olmamaktan daha iyi’ ..
olur biter diyordu þarký..
ve olup bitiyordu..