İnsan bazen düşünür..
Bir yer var..orada biri var..
Aynı şeyi düşünüyoruz belki..
Aynı şeye üzülüyoruz..aynı şeye gülüyoruz..
O da çikolata sevmiyor belki..aynı şarkıyı dinliyoruz şimdi..
…
İleride o “aynı” insan her şeyim olacak benim..
Şu anki hayatımda her dakika yanımda..
Belki bir yıl sürecek belki sonuna kadar..
..
Sakin şirin lila rengi bir odada..
Pembe bir yatağın ucuna oturmuş yanımdaki cam mavisi gözlü 2buçuk yaşında kızın
O sapsarı saçlarını örerken,
Gölgesi geçecek…açık kalmış kapının aralığından görünen..
Yanımdaki o dünya güzeli varlık incecik sesiyle “baba..” diyecek belki..
Ve o “baba” girecek içeri..yavaşça..yüzünde huzur dolu bir gülümseme..
Yanlış hiçbir şey yapmamış o gün…yalnızca beni özlemiş..
…
Sakin şirin lila rengi bir odada..
Pembe bir yatağın ucuna oturmuş yanımdaki cam mavisi gözlü kızın..
O sapsarı saçlarını örerken..
Eğilip boynumdan öpecek..
Omzuma koyduğu buz gibi eli gülüşünden bile fazla ısıtacak beni..
O kıza yaklaşıp “nasılsın prenses??” diyecek..
Artık tek prensesin ben olmadığımı fark edince üzülmeyişime şaşırıcam..
Bakışlarımız birleşince ne düşündüğümü anlıcak ve sarılıcak..
…
Aynı şeyi düşüyoruz işte..
Aynı şeyi seviyoruz..aynı şeyi özlüyoruz..
O da çikolata sevmiyor..bende..
…
Elde değil..
İnsan bazen düşünür..
Şu anda o yolda..benim yürüdüğümden uzak..yakın..farklı bir yolda..
Biri yürüyor..
Bir gün kapı çaldığında “hah geldi” diyeceğim biri..
“Ya beceremedim yine değil mi? Ama bu sefer eminim doğru yaptım “dediğimde
“Hayır canım çok güzel olmuş” deyip yanımdaki kutsal varlığa göz kırpacak biri..
Soğukken ısıtan..ağlarken susturan biri..
Belki bir yıl belki sonuna kadar..
Ama geçirilen her gün beni “ilk defa” her anlamda mutlu yapacak biri..
…
1gün 5 dakika önce oturduğum kaldırımda yürüyor belki…
Ben kuzeye giderken o batıya dönüyor..
1 gün 5 dakika önce orada ağladığımı görmüyor..
…
Ama bir gün görecek..
Tam da “öyle birisi yok.” derken..
…
O sen ol bebek..
O sen ol lütfen..