“Gidiyorum…
Ýçimdeki cam kýrýðý suskunluðunu býrakýp avucuna…”

Ne kadar avunulur ki hayallerle? Hayalinle… Yoksun iþte,gitmiþsin,tüketmiþ, tükenmiþsin… Ne demem gerek bilmiyorum.Ne dememi bekliyorsan onu say, onu söyle, onu dinle kendinden… Artýk kandýramýyorum kendimi, kendime yalan söylemek olmuyor artýk,inanmýyor çocuk yaným,”üþüdüm” diyor ha bire (Bilirsin kolay deðil alýþmak ve bilirsin farklýydý senin iklimin, sýcacýktý…) Biliyor musun kirlenmeye baþladý içimdeki çocuk, artýk saf deðil, artýk inatçý, artýk hoyrat, hýrpalamaya baþladý beni ve sorgulamaya…Büyüyor o çocuk ve dinlemiyor artýk beni.Önceden yaralarýndan tutardým,acýrdý yaralarý ve susardý …Þimdi nasýr baðlamýþ yaralarý, acýmýyor. O yüzden galiba beni dinlememesi…
     Ne yapacaðým? Bilmiyorum doðrusu, ne yapýlýr ki?Kanarým bir süre , sen benim her dem kanamaya müsait olduðumu da bilirsin, hani sýzar ya inceden ince…
     Hani bir bahçem vardý benim kocaman duvarlý, kapýsýz.Kapý yaparým belki o bahçeye,yada yýkarým duvarlarýný gelsin girsin diye herkes,gelsin tarumar etsin güllerimi, çimenlerimi ezsin,hanýmellerimi ve portakal çiçeklerimi, artýk neme gerek ki? Derler ya ; “Ýçinde salýnan yar olmayýnca” o misâl… býrakacaðým yýkýlsýn.Sen ýhlamur çiçeði kokan sesini de alýp gittin ya kulaklarýmdan, neme gerek ýhlamur çiçeði?..
     Bir evimiz vardý bilmem hangi sahilde, mavi badanalý, giriþini sardunyalarla süslediðimiz rengarenk,bahçesinde ,iðde aðacýnýn altýna kurduðumuz ve sen,ben kavgasý yaptýðýmýz o tek hamak,kitaplarýmýz ve radyomuz, su içsin diye içinden kýrlangýçlar bir tapýnaktan çalýp getirdiðimiz yaný nergislerle süslü mermer vaftiz teknesi, sabah uykularýmýzý çalan hýrsýz ve arsýz kumrular … Ýþte o ev, onu da terk edeceðim…
     O mor kuþaklý sandal vardý ya? Ýþte o sandalda kocaman bir yara açtý senin çekip gittiðin…kapatamadým, su aldý ve yaktý yaralarýný tuzlu su…battý (zaten tek kürekle yüzdüremezdim de…)…
     Þimdi gidiyorum… Nereye mi? Prag’a… evet evet Prag’a , o köprüsünü yýkacaðým benden baþka hiçbir aþýk sarýlmasýn sevdiðinin boynuna, elini öpmesin… ve çiçekler býrakmasýn suya (Kýskançlýkta var kanýmda bilirsin) Yoksa her bahar o köprüdeki aþýklarýn biri sen olacaksýn,biri ben…dayanamam…
     Bir taþ baðlayacaðým yüreðine içimdeki çocuðun (öyle karar verdim) ve atacaðým yokluðundan aþaðý,öldüreceðim…artýk ateþ böcekleri ile kandýramýyorum yýldýz diye (keþke yýldýzlarýný býraksaydýn gecelerimde
     Ýkimiz, buluþmuþtuk bir yerinde zamanýn.Sen çekip gittin,ben kaldým yangýnlar ortasýnda…Þimdi yýðýyorum ne hayâlim varsa ateþe atýyorum…Ve bende gidiyorum sahipsiz kalsýn…
zaman      
Evet
     Gidiyorum
     Ýçimdeki cam kýrýðý suskunluðunu býrakýp avucuna…
     Hoþ kal,
     Hoþça kal…
Asi & Mavi