Gururuna Yenildin Güzelim

Ýnan ki
O Kadar, o kadar çok üzgünüm ki,
Tarif etmek ne haddime.
Ýnan bana kelimeler çaresiz,
Anlatamýyorlar derdimi,
Kývranmaktalar öylesine.
Bu o kadar basit,
Öylesine sýð bir olay deðildi ki güzelim.
Periþan ettin beni,
Ettiklerinle !
Ne güzel, ne sýcacýk baþlamýþtýk .
Haz almýþtýk birlikte.
Ama sonra sözde fýrtýnalar estirdin yüreðinde.
Hiç mi vicdanýn yoktu bir tanem.
Hiç olmaz mý vardý dersen, cevaben.
Hiç mi sýzlamadý yüreðin
Bana reva gördüklerin planlarken.
Ama ,
Anlýyorum þimdi.
Seni yavaþ yavaþ.
Çaresizlik içinde kývranmaktaydýn.
Gururuna esir düþtün.
Diyemedin bana.
Elimden gelen bir þey yok aðabey,
Ben çaresizim diye.
Ýþte bu kahretti beni be güzelim.
Deðer mi idi bunca üzüntüleri
Bana çektirmeye.
Keþke uygun bir þekilde deseydin.
Ben de yürek taþýyordum,
Ben de insandým,
Üstelik baban yerindeydim.
Üstelik ayný ocakta yetiþmiþtik !
Ayrýca çok þeyler vermiþtik biribirimize.
Benim de evlatlarým vardý.
Senin yaþýnda.
Halinden anlardým be güzelim.
Ýnan yine bir þeyler yapardým senin için,
Elimden geldiðince.
Seven bendim, sevilense sen.
Amma ,
Ýnsaf nedir bilmedin,
Bütün köprüleri dinamitledin.
Demediðin kalmadý be güzelim.
Neydi o avaz avaz baðýrmalar,
Hem de yýrtýnýrcasýna !
Ne yazýk ki,
Beni tanýyamadýn,
Yüreðimden senin için geçen güzellikleri
Okuyamadýn güzelim,
Senin için hissettiklerimi tartamadýn ne yazýk ki !
Aklýn hep baþka yerlerdeydi !
Anladým ki,
Fazla geldim sana güzelim,
Aslýnda yoktu hiç bir art niyetim,
Allah da biliyor ya.
Beni, kendi ellerinle hayata döndürdün.
Ve yine,
Kendi ellerinle öldürdün.

Fikret Dündar