ESKİ BİR YAĞMUR

Camın saydam buğusunun ardından ıslak kaldırımlarda koşuşan insanları izliyorum. Birdenbire bastırmıştı, yağmur. Bir cezalandırıcı gibi… Aylak dolaşanların, yetişme derdinde olanların, bütün gününü sokakta geçirmek zorunda kalanların arasına sorgusuz sualsiz dalıvermişti. İçten içe gülüyorum, baştan aşağı çaresiz kalanlara. Uzun, kısa, dümdüz, kıvırcık saçları koyulaşanlar, göz ucundaki damlalarla körleşip sakarlaşanlar, giysileri çirkin bedenlerine yapışanlar önümden geçip gidiyor.

Elimdeki çatalı bırakıyorum. Nihayet bastırdım içimdeki açlığı. Zevk sınırını çoktan aştı bu yemek, işkenceye dönüşmesine iki lokma kaldı. Hesap istemeyi geciktirip, seyrimi uzatıyorum. Kalkıp gitmenin, tek başıma yağmurda dolaşmanın eziyetini erteliyorum.

Kocaman iki göz camekâna yapışıyor; yayvan burun, kepçe kulaklar, dolgun, isterik ağız eşliğinde… Nefesinin buğusu, küçük çocuğun suretini örtüyor. Bakışları omuz ucumu aşıyor keskince, ardımda kalan sıcak, dumanı tüten tezgâha ulaşıyor. İçim eriyor belli belirsiz. Yıllar öncesinden gelen haz beklentisi çörekleniyor etime.

Upuzun eteklerinin altında ancak seçilebilen ince ayak bileklerini salya sümük seyrettiğim sarışın, geçkin kadını hatırlıyorum. On ikimdeyim; erkekliğimin ilk günlerinde… Yavaş yavaş acıkıyorum, parfüm, kolonya kokuları sinen bluzların düğmelerinden kurtulmak isteyen apak bedenlere. Yoğun yağ kokuları arasında şen şakrak kahkahaları tüylerimi diken diken eden dilberi özlüyorum.

İşaret parmağımla şaşkın fare edasıyla içeriyi seyreden ucubeyi çağırıyorum. Karnının gurultusuyla temiz eşikten adım atıyor, geçmişinin çamuruyla karşımdaki sandalyeye ilişiveriyor. Sessizce, tabağımın kenarında kalanları önüne itiyorum, lütfedip. Etrafını ürkekçe süzüp ağzımda kirlenmiş çatalı kapıyor, teklif beklemeden. Dudaklarının son çizgisinde yitiyor parça parça yiyecek, başparmağıyla taşanları topluyor.

Kafamı çevirip kasada duran narin şarışını kolaçan ediyorum. Lokantaya girerken yüzüne bakmaya kıyamadığım… Acısa kimsesizliğe, açlığa ve gizli hayranlıkla gülümsese yardımseverliğe…

Fal taşı gözlerinde kızgınlık beliriyor, oysa. Topuklarını vura vura ikimize yaklaşıyor. Günler sonra sözüyle tanışma fırsatı, hesap pusulaları taşıyan garsonları aşıp…

“Beyefendi! Bu yaptığınız…”

Gerisini duymuyorum. Azarı sarıp sarmalıyor etrafımı, utanıyorum. Alıp her kelimesini, dönüştürüp hırpalıyorum sinsi veledi. Kovuyorum… Hak verip asil gururuna varsıllığın… Yokluğa sokağı gösteriyorum, yanı başına kendi defedilişlerimi iliştiriyorum. Kapıda duruyor, çocuk. Bir adım gerisinde eski ben. Adını koyamadığı sevdasının feri gözbebeğinden ayakucuna düşüyor. Kalkıp kıpkırmızı yüzümle ve sonradan yağlanmış göbeğim, geniş kıçımla iki adım sonra omuz başlarından tutup itekliyorum. Öbek öbek su toplamış sokağa, gerçek yurduna. Yere kapaklanıyor-um- biçare. Hem dizi hem kalbim acıyor.

Kocaman ağızlardan yayılan çok bilmiş tepkiler, sinsi gülüşmeler sağır ediyor kulaklarımı. Sigaramın dibinde birikmiş dumanı çekip ciğerlerime, garson kızdan hesabı istiyorum. Belki de hiç ödeyemeyeceğim…

Güzel şarışına bakamadan çıkıyorum yağmura. Damlalar da, soğuk da, içimdeki sızı da tanıdık geliyor.

Hep aynı yağmurla ıslanıyorum…