ÝKÝ BAHAR


Ýki bahar, biri ayrýlýðýn biri baþlangýcý mevsimi diye anýlýrdý . Uzak okyanus kokulu memleketlerde.
Adýna son denmesi bundan mýydý , sonbahar . Ayrýlýklarýn baþý olan son muydun sen?
Kaç gün tükettiðini sorsam, ne önemi var yorgunluktan yýkýlan bedenin için bunun. Kaç sonun baþlangýcýsýn desem sakýn susma ; bu önemli benim için, bizim için , unutulanlar için, unutmaya mahkum olanlar için ... Ayrýlýk þarkýlarýnýn baþrol oyuncusu veya nakaratý olduðuna göre milyonlar deðil mi , belki de milyarlar , ne dersin ?
Bazen bir kefenin beyazlýðýna bürünüp, bazen sahte sözlerle, bazen de beyaz bir mektup zarfýyla çýktýn karþýma ne çok yüzün var senin böyle... Hiç bir baþlangýcýn ilk kelimesi olmayý denedin mi sen ? Ama ne gereði var ki , sona bir konulan bir nokta olmak varken öyle deðil mi? Ey sonbahar! Ayrýlýklarýn kara incisi ...
Ya sen süslü bahar, sana ne demeli? Baþlangýçlarýn baþ tacý... Sen kaç aþk sýðdýrdýn o küçük kalbine , kaç fotoðrafa fon oldun o yemyeþil rujunla , kaç ele el deðdirdin ? Sen yokken olanlardan haberin olsaydý yapar mýydýn bu güzellikleri , ardýndaki gri tozlarý bilsen ne yapardýn acaba? Sen baþka dünyalarý süslerken , o senin sonun olan sonbahar ne dünyalarýn titrek mumlarýný söndürür haberin var mý ?
Yoksa sizin dünyalarýnýz ayný deðil mi ya da ayrý baharlarda mý doðdunuz siz . Yaþamak ne kadar zor muþ iki bahar arasý yeni bir baharý beklerken kavuþmak için , ya yeni bir bahar vuslatý son ederse...