Sustu, tüm olanlar karşısında sustu. Ağladı,ağladı...
Kabullenmek istemesede yenilgiyi, kabul etmek zorunda kaldı.
Hayatının ikinci büyük yalnızlığını yaşıyordu. Arkadaşları tarafından hor görülüyordu. Herşey, herkes değişmişti ona karşı. Tepkiler sertti, sözler kırıcıydı. Tek başına savunuyordu kendisini. Ama dinletemiyordu kimseye. Karşısındakiler daha güçlüydü ondan. Anlatamadı kendini, söyleyemedi, yutkundu ve gitti. Yanında iki dostu vardı sınıftan. Onlardan...
Biri onu anlamış ve haklı olduğunu düşündüğünden yanındaydı. Diğeri anlamasa da onun yanındaydı. Yalnız bırakmamışlardı.
Biraz kendine gelir gibi oldu, gülüyordu etrafına.
Ancak eve geldiğinde tekrar yüzü asıldı. Bu sefer ağlamak geliyordu istiyor, ağlayamıyordu. Susuyordu, susuyordu.
Karar verdi, yarın hiç bir derse girmeyecekti. Uzak kalacak, kendine olayları itiraf edecekti. Durup , düşünecekti. Yalnızlığın solmuş yüzünün ona gülümsemesine izin vermeyecekti. Belki sınıftakilerle eskisi gibi olmazdı ama dostlarıyla eskisinden daha iyi olabilirdi.
