gün içinde en çok midemle ilişki içindeyim. Sizin aklınızdan iç organlarınaz geçiyor mu bilmiyorum. ama bir hastalığınız olmadığı müddetce organlarımızı pek düşünmeyiz biz insanlar. kaybetme korkusu yaşamadıkca değerini anlamayız belki de.
Ben her gün aklımda midemi defalaıca canlandırıyorum. Ama onu kaybetmekle burun buruna olduğumdan değil. onun görecini ne sürede yapoığını öğrenmeye çalışıyorum.tok karnına almam gereken bir ilaç kullanıyorum.sabah mideme zarar gelmesin diye bir şeylğı atıştırıp ilavımı alıyorum.bir ilaç daha vaı iştahımı açan. öglen yemek yeme krizine giriyorum. o kadar çok yiyorum ki karnım ağırıyur, sanki öğütme işlemini yapamıyor gibi. biraz hareket etsem; ne bileyim bir merdiven çıksam hatta elimi yıkamak adına banyoya gitsem kalbim zorlanıyor, nefes almam zorlaşıyor, çok yoruluyorum.yemek yemek o kadar yoruyor ki içimi.ama engel olamıyorum.bende aotık engel olmaya çalışmıyorum. tatmin olana kadar yiyorum.sabahk aldığım ilaç öğlene kadar midemi terk etmiy oluyor.öğleden gece 10*a kadar özgürüm.tıka basa yiyip sonra da yediklerimi kusuyorum. akşama kadar üç kez kusuyorum.hepsinde midem aklımda.yerken düşünemiyorum ve dolayısıyla engel olamıyorum. sonra kendime gelince midemi ve kilo almaya mahkum bedenimi kurtarmış oluyorum. medim kilo almamam için bana yardımcı oluyor.ortaklaşa bi sorunun üstesindem geliyoruz. o kalorilerdan kurtulduğumuzun mutluluğunu düşünerek odama geliyorum,midemde yemek kalmıştır hepsini çıkarmış olamam,akşam almam gereken ilacıda alıyorum.günlük görevim bitti çok mutluyum.hayatomdaki bir sorunu bu sayede noktaladım.
ama bugünden itibaren şüphe duyuyorum. çünkü artık günde üç kiz ilaç alıcam.öğlen almam gerekiyor.nasıl kusarım? korkuyorum,,,
