ey! tenha
|usulca| dili kanayan sevgilim

dudağı mumyalanmış zaman
serçeleri feşmekan
dalından kovalanan incir
ağaçları kayıp orman...

ey! tenha
ölümüne metresim

yenilgiye direndiğim vaha
dilini kopardığım ahkam
ışığı göçmüş pencere
çürümüş oğul kokan babam...

ey! tenha
suyu gecikmiş kadınım

bitmeyen düello üremek
asılıp yarasa gibi ağızlara
kristal bir akılla
hiç durmadan sevişmek...

ey! tenha
yanılmış çocukluğumun şehri

yosun tutkusu taşın
yağmura aşeren ceviz
yönü bitmiş pusula
onaylanmayan bellek...


ey! tenha
kuytu nöbetçim

kayaya suyun inlediği şey
ruhun bereketli memesi
uyunan anlamı yadsıyan sabah
oyuncaklara sarılış yani ilk sezgi
yani ilk sevgi...


ey! tenha
aklımın yadsıdığı uzam

sümbülü fahişe kadar güzel kokan
ilk dokunuş o soğuk ürperti
anlatılan ama anlaşılmayan
nesnenin kaçtığı yazgı
biçimle barışın reddi
sapkın albeni
ve büyülü sahipleniş...

hey!
tenham
köleliğimin efendisi hey!
zamanın çökeltisi

yaşamak bir sevgili
yaşamak tenha bir şey...




Bürran SAKA
"trapezus zamanlar"