Yüce memleketimde bir öðretmendi o. O seksen gövdenin tek kafasý, Zeynep Hoca...

Zordu hayat. Annesi öðretmen olmasýný hiç istememiþti. O da bu meslekten geliyordu, emekli öðretmendi. Zor demiþti, yazýk edersin kendine demiþti. Sýkýyönetim zamaný ordan oraya sürülmüþtü, kah birileri faþist, birileri komunist damgasý vurup ordan oraya sürümüþlerdi. Çünkü o hiçbir sýfatý kabul etmemeye yemin etmiþti.

Zeynep haným Ýstanbul’da oturuyordu. Bin bir güçlüklerle yaptýðý iþini, bakmak zorunda olduðu iki çocuðunu, eþiyle birlikte memur maaþlarýyla sürdürmeye çalýþýyorlardý. Memur olmak zordu, ama hayýflanmýyor, bu millete hizmetleriyle mütevazi, içten içe gurur duyuyorlardý.

Zeynep Haným çok sevilen bir öðretmendi. Öðrencilerini son derece iyi motive eder, hepsiyle birebir ilgilenmeye çalýþýr, onlara hem dersleri verir, hem de adam etmek için anne baba sýfatýný üstlenirdi. Hepsi onun çocuklarýydý, onun için hepsinin ayrý ayrý bir önemi vardý. Öðretmenlik kutsal meslekti, Atatürk’ün cumhuriyeti emanet ettiði insanlarýn mesleði. Ülkeye akýllý, güçlü, hayýrlý bireyler yetiþtirmek için uðraþýyordu. Mezun olanlar bile hocalarýnýn daima elini öpmeye geliyordu.

Öðretmen olmak için sýnava girdiðinde annesi onunla küsmüþtü. Gerçekten onun da kendisi gibi ordan oraya sürüklenmesini istemiyordu. Babasý daha sakindi. O kadar acý çekmelerine raðmen, eþiyle o kadar ayrý kalmalarýna raðmen, yine de bu mesleðin kutsallýðýný, yetiþmesi gereken onca sabinin saflýðýný düþünerek kýzýna hep dastek oluyordu. Gelecek onlarýndý ve bu ülkeyi onlar kurtaraktý. Baba Reþat Bey, düzene kendilerini býrakmýþlardan, yýlmýþalradan deðildi! Umutluydu ülkenin geleceðinden. Öðretmen olmak isteyen kýzýyla içten içe gurur duyuyordu.

Zeynep üniversiteyi çok yüksek bir dereceyle kazanmýþ, okulunu da ayný þekilde yüksek bir dereceyle bitirmiþti. Kamu personeli seçme sýnavýný kolaylýkla atlatmýþtý. Ya ikinci, ya üçüncü olmuþtu dediklerine göre. Çok sevinmiþti! “Ýþte bu!” diye haykýrmýþtý içinden. Küçüklüðünden beri hayal ettiði bu kutsal mesleðe bu kadar yaklaþmýþtý. Mezun olduðunda ilk babasýna koþmuþtu, sevincini ilk babasýyla paylaþmýþtý . Reþat bey o gün kýzýyla bir kat daha gururluydu.

Zeynep Haným’dan baþka yakýnlarýnda oturan bir öðretmen adayý daha vardý, Murat Bey. Murat Bey öðretmen olmayý hiç istememiþ, þartlarýn götürdüðü yerde haspel kader, öðretmen olabilmiþti. Mühendis olmak istemiþti, fakat üniversite sýnavlarýnda puaný mühendisliðe yetmediði için fizik öðretmenliðini kazanabilmiþti. Girmiþ olduðu üniversite de pek iyi bir üniversite sayýlmazdý hani. Murat Bey aslýnda öðretmenlik mesleðini de hiç sevmezdi aslýnda, çocuklardan hele hiç haz almazdý. Bir üniversiteye kapaðý atmýþtý ya, ne önemi vardý?

Murat Bey üniversiteyi bitirdiðinde o da kamu personeli seçme sýnavýna girmiþti. Bir kaç denemdenin ardýndan anca kazanabilmiþti sýnavý. Ne yapacaktý, bir iþ tutturup, çalýþmasý gerekiyordu. Çalýþtý... Çocuklarý pek sevmediði için, çocuklara devamlý baðýrýr, biraz sinirlenirse, kulaklarýný çeker, en güzel tokatý okulda o patlatýrdý. Murat Hoca’yý gün gelmiþ artýk kulak çekmek, tokat atmak bile kesmemeye baþlamýþtý. Elinde küçük bir deðnekle gezmeye baþlamýþtý okulun içinde.. Çocuklar aralarýnda Murat Hocaya, “sopalý” lakabýný takmýþlardý. Derslere zoraki girer, tatiller için gün sayar, ders bitimiyle çocuklardan daha çok sevinir, okuldan herkesten önce ayrýlýrdý namý deðer Murat Hoca.

Lafým onun gibileri öðretmen yapanlara, ve lafým ona Murat Hoca!

Önünde eðildiðim!
Saygým ona... Bu zorluklarýn hiç birini hak etmeyen,
Geleceðimizin bekçileri!
Zeynep Hoca.



Tüm o öðretmenlere saygýlarýmla...

Utku KOÇAK
10.05.2007
Zeynep Öðretmen'e Ýthafen...

Sizin deðerinizi çok iyi biliyorum...
anladýðýmý sanýyorum...