býrak düþlerim acýmasýn hayat
secde edip sevdama
düþeyim bir vazo gibi
parçalansýn ruhum

kimsesizliðine yaslanayým ölümün

kabristan gözlerimdeki bu cesetler
her mezar hýrsýzýna emanet ettiðim yüreðim
boþ bavullarla dolu umudum köhne limanlarý
yakýlsýn, yýkýlsýn

býrak, kaldýrým boyu gelecek olsun adým hayat
faydasýz çamurlarýn kucaðýnda
kirlensin namusum
býrak, býrak beni hayat
köpek ulumalarýný bastýrsýn sesim

kimseler bilmesin hikâyemi
belkemiðime saplý hançeri
tenimde gizli mor lekelerimi
saçlarýmdan kendi kendimi asýþýmý

býrak kimseler bilmesin hayat
binlerce ihanet diksin mezar taþýmý

kalsýn bir kelebeðin düþü bahara
çirkefine bulaþayým
ukala gülüþlerle titreyen dudaðýn

býrak beni hayat
ne yakýný elimi tutsun umudun
ne de yoluna düþeyim uzaðýn

anladýðým kadar olsun aþk
anlaþýldýðým kadar sevdaya layýk
býrak gonca kalsýn kirpiðim
deðmesin çiy’ine günýþýðý
yapraða durmasýn sinemdeki gül
ayaza sevdalý öleyim..

HÝÇ-liðimde bir kurþun yarasý
þavkýmda yedi satýrlýk mektup
saçlarýmda kar taneleri

býrak beni hayat
kardelenler kadar temiz kalayým

kasýklarýmda taþýdýðým bu sancý
içime akýtýlmýþ onca ihanet dölü
aynada tükürdüðüm bu yüz
eteklerimdeki utanç kýrýntýlarý
uçurum kenarý düþlerimle ben
býrak, kopayým ense kökünden hayat

onca ihtimalde hasretimi közledim
hazýrým ateþin yedi yýkanmýþýna
yine gelmeden papatya zamaný
hatýrýma düþmeden sessiz bir göl kenarý
çalýnmadan umudumun eskimiþ son sandalý
kulun, kölen olayým hayat
yaþatma bana saçlarý kesilmiþ
eskimeyen anýlarý.