1.
Acaba gerçekten de bir kadına da bir sevda yeter mi? Bu da tartışılan bir konudur. Hani, birisinin şımartışlarını sever, diğerinin dürüstlüğünü, bir diğerinin gönül gözünden anlamasını, başka birisinden şakacılığını.... Acaba içinde eksiklik kalıp onu doldurmaya çalışan sadece erkek midir?

Kadın cinsellik olmadan yaşayabilir ama aşk olmadan asla... Bu benim fikrim. Ve bu konuda kadın erkekten çok daha güçlü... Çünkü bedenine söz geçirebilir. Esasında söz geçiremediği yüreği olur...

Yüreği dolmuşsa başka bir erkeğe de ihtiyaç duymaz bence...


2.
Erkek karşısındaki kadının yüreğini ve bedenini doldurmasına izin vererek, diğer kadınlara cinsel bir obje değil basit bir beden gibi bakarak adlatmaya engel olabilir. Eğer boş birer bardak olarak bakarsa diğer kadınlara, elindeki bardağın aslında ne kadar değerli olduğunu ve aslında başka bardaklardan su içmesine gerek kalmadığını görecektir.

Kadın zaten sevgisini yüreğini ve bedenini sunar sevdiğine, önemli olan erkeğin bunu anlaması. Tabii dır dır etmemek, şikayet etmemek, memnun olabilmek lazım kadın açısından da. O zaman erkeğin işi çok daha kolay olur.

Ve en önemlisi de erkek kendi fantazilerini başkalarıyla değil de kendi eşiyle paylaşmayı da öğrenebilir kolaylıkla. Bu da evlilikte ve erkeğin aldatmasında çok büyük bir rol bence.


3.
Aldatmak ve aldatılmak…
Zor, anlaşılmaz ve cevaplanamaz bir mesele. Kişiye göre bazen çiğnenip yutulur, bazense tükürülür cadde ortasına.


4.
Aldatmak, geçmişten günümüze süregelmiş tehlikeli bir macera. Bazıları için vazgeçilmezdir; bazıları içinse öldürücü bir zehirdir. Oysa her aldatışın altında bir neden yatar; ya bedenin açgözlülüğü ya da yüreğin yapayalnızlığı. Hangisi daha acıdır sizce? Bedeninizin açgözlülüğüne söz geçirememek mi, yoksa yüreğinizin yapayalnızlığına kurban gitmek mi?

Peki, hangisi daha bağışlanıcıdır?