Kendine gelebilmesi için, bazen kendini tokatlaması gerekiyor insanın. Bunun için ellerine ihtiyacı yok üstelik. Zamana dair algıları kaybolduğu an, soyutluğun o muhteşem, kendine özgü gerçekliğinde bunu kolayca başarabiliyor. Hiçlik ve gerçeğin o sınır ötesi zıtlığı mıknatıs gibi çekiyor insanı kendine. İşte o zaman, yüzüne patlatmak istediği tokat için ellerine ihtiyaç duymuyor insan oğlu ve insan kızı.

Kendini kandırmış ve hatta hala kandırıyor olmanın o mide bulandıran görüntüsü gelip oturdu mu gözlerinin önüne; tüm dürüstlüğünü koyup önüne yeni baştan yaşamak istiyor insan hayatı. Mazinin silgisi yok ne yazık ki! Üstelik bellek de inanılmaz acımasız. Süpürüp atmaya çalışsan da ruhunu acıtan hatıraları; geçmişe ait bir koku ya da bazen bir ses, tüm gerçekliğiyle bir toz bulutu halinde kaplıyor bugününü. Zaafları, zayıflıkları, almayı umarak verdikleri kol kola girip halay çekiyorlar karşısında. Birbirlerinden beslenen, birbirleriyle güçlenen, kan yerine yaşam enerjini emen eciş bücüş yaratıklar ordusu. Aciz hissediyorsun kendini. Çünkü hepsi senden, geçmişinden, kişiliğinden bir parça bugün. Onları reddetmek, kendini reddetmek olacak. Hala çalışmakta direnen beynin bunu sana hatırlatmakta ısrarcı.

Kendini irdeleyebilmek, sorgulayabilmek, kendi dışına çıkıp içini görebilmeye çalışmak oldukça zor bir durum insan için. Adalet kavramı ile özgüveni zedelememe duygusu öyle bir çarpışıyor ki böyle anlarda, ortaya çıkan gürültü ürküp geri kaçmasına neden olabiliyor dürüstlüğün. Hele de görmek istedikleri ile gördükleri arasında doldurulamayacak boşluklar, derin uçurumlar varsa sadece görebilmek bile çok zor olabiliyor. Çocukluğunun korunaklı, sevecen sorumsuzluğunda yeniden konumlanmak isterken, aslında çocukluk sandığı zaman diliminin belki de sadece düşlerinde var olduğunu hissedip ürperiyor. Kaçabileceği hiçbir an, hiçbir anı kalmayan sahipsiz bir varlığa dönüşüveriyor bir anda. Sığınacağı masum çocukluğu da elinden alınırsa bir insanın, varın siz düşünün gerisini artık! Bilinmez yollarda kimliğini yitiren insanın hep bir dönüş noktası vardır. Ya da çıkış noktası diyelim. Çocukluğunu yitiren bir insan, bu tek çıkış noktasını da yitirmiştir. Bedenin hızlı bir değişimi, gelişimi vardır yaşam sürecinde. Ruhun çapraşıktır gidişi. Kimi zaman geride bırakır bedeni, kimi zaman sürüne sürüne yakalamaya çalışır maddesel yansımasını. Ama böyle kara giyinmiş gecelerde anlıyor ki insan; ruh bedenden hızlı tüketiyor kendini…

İçindeki şeytanla barış anlaşması imzalamak ister ya hani insan bazen, öyle bir an şu an yaşadığım. Kötülüğe dair hiçbir yanımı törpülemek istemiyorum. Örselenmesin şiddet bu gece ruhumda. Kopup gideyim tenimden, içimdeki insanlığa, iyiliğe dair tüm acıları acıta acıta… Vahşi bir hayvan gibi yağmalayayım geçmişimi. Bir vaiz konuşsun geleceğe dair, ölümün gölgesini giydirip söylevine. Tüm bunlar olurken ben hala dışımda olayım içimi görmeyi özleyip. Sonsuz bir aykırılıktan oluşan parmaklarımı kapanmayan yaralarımı çağrıştıran duvarlarımdaki kapanmayan deliklere sokayım. Nasıl ki iki tan arasına sığar gün, öylece iki nefes arasında yakalar insanı ölüm. An şimdi mi bilmiyorum, yarın var mı takvimimde bilmiyorum… Tek bildiğim bu gece; dışardan gözlediğim içim ertelenmişliklerle dolu bir kördüğüm…