Düþle gerçeðin eþsiz bir sentezidir yaþamak
ve yaratýcýnýn sessiz fakat
dinlemekten usanmadýðýmýz ahenkli bir lütfudur.
Rüyalar görüyorum sen yoksun!
rüyalarýma bile uðramýyorsun
ben günlerdir seni bekliyorum.
Rüya denilenler gerçek yaþamýþlýðýmýz düþ olsa
belki sýrrýdýr hayatýn hala farkýna varamadýðýmýz
ve belki sen düþümün en aydýnlýk karanlýðýsýndýr
yanýmda olmayýþýn kadar yok olan.
vazgeçtim aþkýndan
çünkü yosun dolu bir havuz yüzdüðüm
ve ben yosunlardan tiksinirim
seni beklediðim hergün giyotine gitmek için sýrada gibiyim
ölümün bu kadar yakýn ve ürpertici oluþunu daha önce hiç hissetmemiþtim
aþkýn kalple baðlantýsýný kim bulmuþtu
aþk beyinde baþlayýp orada son bulurdu. yanýlmýþým!
kalbim aðrýyor, senin izine düþse atýþlarý hýzlanýyor ben bu kadar acýya hazýr deðildim.
yutkunurken asit içmekteyim sanki
boðazým bir baþka acýyor.
boðulmakla paralel aþk ve hayat aþkla baþlayýp son bulacak
rüyalarýma hayranlýðým bundan olsa gerek rüyalarýmda yoksun
ben dibe doðru batýyorum
ayaðýma baðlý zahiri bir taþ gibisin
nefessiz kalmak bu;
delice sevip arzulamak vuslata hiçbir çare bulamamak
yokluðunla sancýlanýyorum. sen ise hala düþünüyorsun...
madem bu kadar farklýsýn
varlýðýný sorgulamaya baþlayacaksan öncelikle bendeki yokluðundan baþla; böylece ruhumu,
yokluðunun verdiði acýdan kurtarabilirsin.