Aslında imgelerle yoğrulmuş bir dildir şiir. Semboller ve imgelerle yoğrulsa da ucunda iletişim amacı vardır ... Aşk için, sevda için ve acı için kimi zaman...

      Bunun için önce doğması gerekir şiirin...

      Şiir önce bir cenin gibi yer eder insanın yüreğinde, sonra gittikçe büyür, olgunlaşır ve bir gün sığmaz olur yüreğe; artık beslenmiş, hayata adım atmaya hazır hale gelmiştir. Öyle değil midir ki hazırlıksız çıkan şiir bebekler ölüp gider zamanın kuytu köşelerinde. Zaman bir katil oluverir, zamansız şiirleri öldürür ve çaresizdir şiir bebekler bu katil virüslere karşı. Öyle savunmasız, öyle yapayalnızdır.

      Bu yokoluş annenin yüreğinde bir acı olarak kalır. Bu yüzden yeni doğacak şiir bebek daha da önem kazanır anne için. Bu kez zamansız doğmamalı bebek, karın onu iyice beslemeli; ne erken doğum olmalı ne geç kalınmalı.

      Yeni doğan her bebek şiir, önce kafiyeleriyle ve sesleriyle anlatır derdini, sonra konuşmayı öğrenir imgelerle. Bir de bakmışsınız, şiir kendi dilini oluşturup etrafındakilere öğretmiştir dizelerini. Öğretir ve öğrenir. Çevresi de iz iz düşer belleğine. İşte bu yüzdendir şairin şiirinde hayatının ve çevresinin izini bulmamız.

      Bir yolcudur şiir; yolculuktur. Yürür kendinden öteye. Bu esnada tanışır aşkla. İnsan en çok o zaman sever şiiri. Çünkü insan âşıkken tutunacak bir dal arar. Ve acıdan daha az batar şiir. Hatta okşar, duyguların tercümanı olur. Aslında bir dildir şiir. İletişim için, yüreklerden çıkamayanları taşırabilmek için... Aşk için, sevda için ve acı için de kimi zaman...