Sakýn “seni seviyorum” deme bana. Jilet var sanki dilinin ucunda. Aðzýnýn her deviniminde, kanatacak yalana bulana bulana. Bir dua olmalý aþk, melek kanatlarýnda. Yakýþmýyor dudaklarýna. Çünkü; dualar yasak günaha bulanmýþ dudaklara… Et giydirebilir misin bir meleðin þeffaf kutsallýðýna erguvan sabahlarda? Cennet kapýsýnda þifreyi söyleyebilmek için insan satar mý hiç ruhunu þeytana?

     Sakýn “seni seviyorum” deme bana. Býrak bakir kalsýn o iki kelime sana ait anýlarýmda. Salt ruh olarak dikildim karþýna, bedenimi eritip kadýnlýðýmda. Erkekliðini, erkekliði bir kenara atabilecek kadar saydamlaþabilir misin karþýmda? Kendi zehrinle zehirliyorsun kendini. Gözündeki kamaþma engerekten çalýnma. Salt beden üzerine kurulu dünyanda çok uzaksýn bir kadýnýn ruhuna dokunmaya. Senin bildiðin tüm tanýmlarýn ötesindeyim ben aþk adýna. Topla bakalým sana sevda adýna sunulanlarý. Ekle üstüne senin aþk için yaptýklarýný. Sonra aç bak avuçlarýna. Göreceli bir aðýrlýk var olan. Ben baktýðýmda gördüðüm bitimsiz bir boþluk parmaklarýnýn arasýnda…

     Sakýn “seni seviyorum” deme bana. Ýntihar dürtüsüyle savruluyorsun bir aþktan bir aþka. Nedir duygularýnýn etnik kökeni? Çözemedim bir türlü. Hangi kabilenin yamyamlarý bu kadar açtýr ki acýya? Ýçimde tortop düðümlenen bir böcek söylemlerin. Dolaþmýþ tüm ayaklarý birbirine, gerçekleri görmeden onlarý çözemezsin. Hedef tahtasýndaki duygusuz hedef olmak istemiyorum. Göðsümden vurulmak istemiyorum yalan silahýnýn kurþunlarýnla. Ýþte bu yüzden; anlamýný bilmeden asla “seni seviyorum” deme bana… Isýrgan otunun deðdiði yeri dalamasý gibi, dalýyor bu iki sözcük kulaklarýmý. Menekþeler nasýl zahmetsiz açar morunu, nasýl yakýþýr mor ve menekþe birbirine; söylediðin zaman öyle bütünleþmeli “seni seviyorum” ve sen dilinde.

     Sakýn “seni seviyorum” deme bana. Kendimin bile henüz bilmediði sýrlarýn sahibiyim ben. Sen etrafýnda gezinirken bu kutsal adanýþýn, ben çoktan sýzmýþtým usuna. Sen karlý kýþ gününün parlak güneþ lekesi, ben ýþýldayan yazýn, ayrýlýk yüklü yaðmur bulutu. Ben yaðamam senin gölgende, sen var olamazsýn ýslak hükmümde. Ancak tavþan kaný ayrýlýklar demlemeyi bilirsin, tatmadýðýn sevdalarda. Mevsim normallerinde seyretmemelisin gönlümde. Haziran’da kar yaðdýran, Ocak’ta denize sokan deli haller kývamýnda bir þeyler olmalý bir yerlerde…

     Sakýn “seni seviyorum” deme bana. Tüm sýfatlar isim artýk kurduðum cümlelerde. Deðil ünsüzler, ünlüler bile düþüyorlar karþýlarýna sevgi dikilince. Büyük ünlüler vazgeçiyorlar uyumlarýndan. Küçük ünlüler daðýlýyorlar dört bir yana. Sadece Aþk büyük harfle baþlýyor cümlelerimde. Kýyamet kopuyor tüm atasözlerinde, tüm deyimlerde. Baðlaçlar baðlayamýyorlar kelimeleri öpmeden kelamlarý. Yýkýlýyor alfabe, yýkýlýyor kurallar aþkýn alfabesinde. Aþký yaþýyor aþký anlatýyorum ben senin asla anlayamayacaðýn bir tümce düzeninde. Kulaklarýyla görür insan bilirse eðer gerçekten duymayý. Bir telefon ahizesinin ucunda bile sýrýtýr, þeytani bir tebessümle, yalansa bu kýsacýk cümle. Hep ölümüne olduðu söylenip, yaþamaya korkulan aþkýn varlýðýný hissetmek istiyorum ben ruhumun en kuytu yerinde. Kan tutar gibi aþk tutan bir adamýn gücü yetmez ki derinliklerime inmeye. Salt bedeniyle seviþen, salt parmaklarýyla seven hangi canlý eriþebilir ki hazzýn zirvesine? Son Mohikan olsam da, asil bir prenses yerine; vazgeçmeyeceðim savunmaktan aþký, aþktan korkan cesaretsizlere. Sakýn ama sakýn “seni seviyorum” deme bana. Çünkü; yakýþmýyor aþký tüm varlýðýyla kutsamayanlara…