Kalabalýklarýn içindeki yalnýzlýðýma nefretim. Çýðlýðým her geçen gün büyüyor. Anlamýyorum, anlatamýyorum ve susuyorum. Öyle bir yalnýzlýk ki içimde büyüyen kaplýyor bedenimi yavaþ yavaþ ve ele geçiriyor bütün kalelerimi, isyanlar çýkarýyorum nafile. Daraðacýna yolluyorlar. Önce korkularým sallanýyor ardýndan yalnýzlýðým. Çýrpýndýkça çýrpýnýyor. Ölmüyor.     
Yalnýzlýðým o kadar büyüyor ki yine de kimse duymuyor. Orda yabancý burada yabancý. Nereye ait olduðumu bilmeden fütursuzca yaþýyorum. Göçebe gönlüm yine oradan oraya ilerliyor elinde bir bavul dolusu yalnýzlýk. Yalnýzlýðýn manifestosunu ilan ediyor. Yalnýzlýðýnýn içindeki yalnýzlýklara okuyor bildirgesini. Belki birileri duyar belki birileri görür diye daha çok yalnýzlýk diliyor Allah’dan ama olmuyor. Ne gören var yalnýzlýðýný ne duyan. Karanlýklarýn içinde bir baþýna ilerliyor, baþýnýn üstünde duran küçük gri yalnýzlýk bulutuna aldýrmadan, ebr-i yalnýzlýk.
Ýnsanýn doðumu da yalnýzlýk içinde ölümü de yalnýzlýk içinde. Yalnýzlýktan gelip yalnýzlýða gidiyoruz. Ýki yalnýzlýk arasý bir gel-geç duraðýyýz beklide. Ýki yalnýzlýk arasýnda asýlý duran sýrat köprüsü. Baþýn dönse düþeceksin nereye kadar uzandýðýný bilmediðin bir deliðe. Kara bir deliðe hak vererek þu dizeye:
“Bu gece dað baþlarý kadar yalnýzým “
Attila Ýlhan