Sanat deyince aklýma ruh gelir. Dünyaya ruhla, dolu dolu bakabilmek, kimsenin fark etmediði güzel ve çirkin ayrýntýlarý görebilmek, daha kolay incinebilmek, bu nedenle daha kolay baþkaldýrabilmek...

Tolstoy, “Ýnsan ne ile yaþar?” diye bir soru sorarken en önemli cevabý SEVGÝ olmuþtur. Ýnsan sadece su, yemek ve bedensel ihtiyaçlarla yaþayabilir mi? Hayatý, hayali, gerçeði, umudu, umutsuzluðu, sevgiyi ve inadýna yaþamayý anlatmadan ve dinlemeden ne kadar tutunabilir hayata?

Sanat hayata tutunmaktýr biraz da... Bir ömrü sevgiye adamaktýr. Dikenlerden ve tellerden korkmamaktýr. Acýyý tende deðil derinde hissetmektir. Bu yüzden sanatla uðraþan insanlar farklý bakarlar dünyaya; ve yazdýklarý dünya hem gerçek hem ötesi, hem acý hem ötesi, hem umut hem ötesidir.

Gördüðünüz bir resim karþýsýnda bambaþka mekânlara gidebiliyorsanýz, dinlediðiniz bir melodi ya da þiirde varlýðý ve yokluðu hissedebiliyorsanýz, izlediðiniz bir tiyatro oyunu ya da dans sizi umuda taþýyabiliyorsa bu sanatýn, yani insan ruhunun gücüdür.

Sanat, en derin ruh gücü; size ve hayatýnýza dair kazanýmlar kazandýracak, baþarýsýzlýða uðratmayacak ve kopmasýndan korkmayacaðýmýz bir daldýr.