tanıktır ayrılığa tren sesleri
ben giderken kimse bakmasın yüzüme
dayanamam...
yağmur ve soğuğa aldırmam da
beni bu hasret üşütecek
solduracak beni bu yalnızlık
şiire dönüşmeyecek hayat
çocukların düşlerinde büyüyemeyeceğim...

tanıktır ayrılığa ağlayışlar
ben giderken kimse kucaklamasın beni
kopamam...
bu mevsim çeler aklını her delikanlının
sahip çıkın yarınlarımıza
cesurum ama yine de gizilimde bir korku filizleniyor
kimse yolumu beklemeyecek artık
ben kimseyi bilinmiş telaşlarımla bulmayacağım...

tanıktır ayrılığa teselliler
ben giderken kimse konuşmasın
susamam...
bu yorgunluk batacak güneşe benzese de
siz yine de hüzünle anmayın beni
yolculuklarla örülmüş bir ömrün ortasındayım
gitmeliyim...