Bitirdiğiniz bir ilişkiye tekrar başlamak, darağacından dönen bir mahkûmun, tekrar darağacına çıkması gibi bir şeydir aslında.

Aynı hataların tekrarlanmayacağına dair verilen sözler, edilen yeminlerle, en şirin, en anlayışlı, en mantıklı, en sevgili… halinizle karşısına dikildiğiniz, karşınıza dikilen sevgiliyle yeniden, her şeye en baştan başlamaya hazırsınızdır. Aynı sularda yüzmek değil, yenilerini keşfetmek; Kaldığınız yerden değil, hiç yürümediğiniz, hiç geçmediğiniz yollarda yürümek için.

Mutluluk deryası zannettiğiniz suların, hüzün girdabına dönüştüğünü boğulmaya başladığınızda; Mis kokulu akasyaların, papatya ve gelincik tarlalarıyla çevrelenen patikaların yerini, ısırgan otlarına, dikenli çalılara ve taşlı araziye bıraktığını, ayağınız takılıp düştüğünüzde ve her yerinizi dalayan otlardan, taşlardan yara bere içinde kaldığınızda anlayacaksınızdır.

Önceleri yeniden başlamanın ve kaybetmemiş olmanın heyecanı ve coşkusuyla her şeyin yolunda gittiğini düşünürsünüz. Öyle ya sözler verilmiş, yeminler edilmiştir. Bir süre sükûnet içinde sürdürülmeye çalışılan bu ilişki zamanla, aslında önceden de var olan çatlakları genişleterek içinizde yarıklar oluşturmaya başladığında, ne verilen sözler gelir hatıra ne de edilen yeminler.

Çözüme kavuşturamadığınız için bitirmiş olduğunuz, ama söz dinlemeyen yürek sızılarıyla, pişmanlıklarla, özlemlerle yeniden başladığınız ilişkiye, bu defa hafızanız geçit vermeyecektir. Geçmişte bir türlü cevaplarını alamadığınız sorular, benzer sebeplerle yeniden vuku bulduğunda, içinizi kemiren o ağılı yılana karşı koymak zorlaşacaktır.

Sevilenin aşkına, aşkın hürmetine, verilen sözlerin hatırına susacak, ağılın bütün vücudunuzu sarmasına izin verecek, yüreğinizdeki aşka katiyen ulaşamayacağı, zarar veremeyeceği yanılgısına düşeceksinizdir. Ta ki siz, pınarlarında duramayıp taşan yaşlarınızın esiri olduğunuz gecelerden birinde, yüreğinizin yarıklarından içeri sızanın, yaş yerine ağıl olduğunu fark edene kadar. Canınız hiç olmadığı kadar çok dağlandığında acılarla, bu defa hafızanız girecektir devreye.

Unuttuğunuz ya da unuttuğunuzu sandığınız şeylerle hatırınızı zorlarken, önce “Neden? Niçin?” lerle kendinizi yargılayacak, kendi iç denizinizde boğulacak, en ağır cezaları verecek, en büyük acıları çektirecek ve sonra da pişmanlıklar içinde azat edeceksiniz yüreğinizi.

Kendi iç hesaplaşmanız bittiğinde ve sıra soruların asıl muhataplarına geldiğinde, hafızanız çoktan aşılması güç duvarları örmüş olacak önünüze.

Mutluluktan çok mutsuzlukla beslenen ve aradaki bağı duvarlarla yok eden, iyilikten çok kötülükleri biriktiren, örtbas ettiğimiz acıları, kırgınlıkları ayyuka çıkaran, kuşkuları ve kızgınlıkları körükleyen hafızaların karşılıklı hesaplaşmaları savaşa dönüştüğünde, kaybeden “AŞK” olacaktır, kazanan ise “NEFRET”.

En derin izleri bırakır sevgili, yüreğinize, giderken.
Bir gözleri kalır hatırda,
“Aşk”tan yoksun “Nefret”le bakan,
Bir de dudakları,
“Seviyorum” derken “Elveda” diyen
“Özledim” derken “Git” diyen

“Aşk” kurban gider hafızaya, bu ikinci şansı kullanmak yerine, geçmişin izlerini serer önünüze. Nedenler, niçinler içinde boğulur, boğar ve eskisinden daha da büyük yaralarla, sancılarla veda edersiniz ilişkiye, sevgiliye.

Sevgi(li)yi kaybedersiniz…


17 Mart 2008