Herhangi bir yabancıya karşı gösterdiğimiz saygıya rağmen;
sevdiklerimize karşı gösterdiğimiz bu saygısızlık, bu suistimal, bu vurdumduymazlık neden?

Dostun kazığı, düşmanın yardımından beter,
Bu şiiri yazdırmaya bu dert de yeter.
İğne size, çuvaldız kendimedir ama;
Kulak verin, bülbül dikene ne söyler:

Güldük, soytarı dediler,
Yardım ettik, menfaatçi ettiler.
Gururumuzu düşmanca çiğnediler,
Ah şu sevdikler, sevdikler…

Sözleriniz beni hakarete mi azmetti
Bilseniz yüreğim ne sabretti
Gökteki melekler Yusuf zannetti
Ah şu sevdikler, sevdikler...

Ne gördümse sevdiklerimden gördüm,
Bir anda binlerce kez öldüm.
Sizi severken acep kör müydüm?
Ah şu sevdikler, sevdikler…

Aslana karşı temkinlidir ceylan,
Sevdiğine karşı nasıl olsun Ceyhan?
Artık deli deli akmaz mı Ceyhan?
Ah şu sevdikler, sevdikler…

Yıllar sonra Bahar’ı anladım,
Dışım buzdağıyken, içimde volkanlar patlattım.
Utanın be dostlar, ben böyle yaratılmadım!
Ah şu sevdikler, sevdikler...

Duydunuz mu , bülbül dikene ne söyler
Ağlamaktan gözler kör, yürek olmuş derbeder
Ben değil, Yaradan bu işe ne der?
Korkarım halimiz, gavurdan da beter.

Ey Ceyhan! Bilmez misin dünya fanidir?
Gam etme, hem ölüm de anidir.
Acep bu şiire gülen nicedir?
Laf anlayana, eşeklik bakidir!