Herhangi bir yabancýya karþý gösterdiðimiz saygýya raðmen;
sevdiklerimize karþý gösterdiðimiz bu saygýsýzlýk, bu suistimal, bu vurdumduymazlýk neden?

Dostun kazýðý, düþmanýn yardýmýndan beter,
Bu þiiri yazdýrmaya bu dert de yeter.
Ýðne size, çuvaldýz kendimedir ama;
Kulak verin, bülbül dikene ne söyler:

Güldük, soytarý dediler,
Yardým ettik, menfaatçi ettiler.
Gururumuzu düþmanca çiðnediler,
Ah þu sevdikler, sevdikler…

Sözleriniz beni hakarete mi azmetti
Bilseniz yüreðim ne sabretti
Gökteki melekler Yusuf zannetti
Ah þu sevdikler, sevdikler...

Ne gördümse sevdiklerimden gördüm,
Bir anda binlerce kez öldüm.
Sizi severken acep kör müydüm?
Ah þu sevdikler, sevdikler…

Aslana karþý temkinlidir ceylan,
Sevdiðine karþý nasýl olsun Ceyhan?
Artýk deli deli akmaz mý Ceyhan?
Ah þu sevdikler, sevdikler…

Yýllar sonra Bahar’ý anladým,
Dýþým buzdaðýyken, içimde volkanlar patlattým.
Utanýn be dostlar, ben böyle yaratýlmadým!
Ah þu sevdikler, sevdikler...

Duydunuz mu , bülbül dikene ne söyler
Aðlamaktan gözler kör, yürek olmuþ derbeder
Ben deðil, Yaradan bu iþe ne der?
Korkarým halimiz, gavurdan da beter.

Ey Ceyhan! Bilmez misin dünya fanidir?
Gam etme, hem ölüm de anidir.
Acep bu þiire gülen nicedir?
Laf anlayana, eþeklik bakidir!