Kýlý kýlýna yetiþtim ömrüme,
Kýzýlca kýyametin ortasýna düþüvermiþim meðer,
Bir bakýyorum ki; güme gitmiþ bütün biriktirdiklerim.
Onca mürekkep yalamýþlýðýma raðmen;
Hep bir suskunluk dilimde.
Okur yazarlýðým beþ para etmiyor,
Okuyamýyorum alýn yazýmý.
Tedbiri elden býrakmamak lazým diye;
Nöbetçiler dikerim yalnýzlýðýmýn köþebaþlarýna.
Sen gelirsin de,
Dayanýrsýn þehrimin surlarýna,
Kuþatýrsýn ruhumu diye…
Bir yerlerde bir seferberlik çýksa;
Ve ben, kendimi kurtarmak için gözyaþýna sarýlsam.
Oysa ben; her kafadan bir ses çýkýnca,
Vakitli vakitsiz uyanýrdým düþümden.
Oldu bittiye geldi aþk!
Pamuk ipliði gibi sokulup koptun benden.
Gecenin köründe saðýr kaldým iþte!
Gittin…
Artýk hiçbir cümlemde dokunamam saçlarýna.
Gam telim kesilmiþ,
Yüzsüzlüðe kaçar artýk, seni özleyiþim.
Akordum bozuk; kimse seni aðladýðýmý anlayamaz
Lafýn gümrüðü olmaz ya, satýr aralarýnda;
Canýný acýtmaktan kendimi alamýyorum.
Meþru müdafaaya gireceðini bilsem:
Çeker vururdum, düþüncelerimdeki senleri.
Ama kalemimin kurþunu bitmiþ,
Kaðýt üzerinde bile beceremiyorum seni öldürmeyi.
Neyse hipokrat yemini çöktü yüreðime,
Bizi yaþatmak için, düþüncelerimde sað tutmalýyým seni.
Hem ne zaman yoksun desem
Kabak yine baþýma patlýyor,
Gelip içime oturuyor gidiþlerin
Tedbiri elden býrakmamam lazým diye;
Nöbetçiler dikerim yalnýzlýðým sen çýkmazlarýna