Gözbebeklerimi yeşile boyayan gözlerin gösterirdi bana gizli kalmış düşlerimizi..
Aydınlık kördü, korkardık
Kendimizi karanlığa saklayarak indiğimiz Yusuf'un kuyularında, üşümüş bir ateş konuk ederdi kimsesizliğimizi..

Bahar aldırış etmezdi oysa
Yaramaz bir çocuk gibi geçer giderdi acılarımızın üstünden..

Fırtınaları durduran nefesin, kor olup yakarken dudaklarımı; zaman bir çığlık olur yırtardı umutlarımızı..

Ben bir resme tutsak ederdim kendimi
Sen kendine kaçardın
Yokluğun ortada kalırdı binbir hüzünle..

Ateşe yakın olmaktı yokluğun
Aldırmadım..
Bıraktım kendimi yokluğuna
Yandım!...



Elif..
Lam...
Mim......
Sessizce ağlar çocuk..