ÖNCE FÝLÝSTÝN
Tanklarýn önünde minicik gövdeleri kocaman yürekleriyle duran Gazzeli çocuklar, puþileriyle fýrtýnalarý molotoflayan gençler, elleri namazsýz Allah’a duaya kalkmýþ anneler, bir baþka köþede birkaç Ýsrailli askerin alnýnýn çatýsýna niþan alýnmýþ bir ihtiyar, sokakta yürürken gökyüzünden düþecek güllelere aldýrýþ etmeyen bir militan…
Ne mutlu doðruluk uðruna zulüm görenlere, onlar zulmü yenmenin tarihi olacaklardýr. Kenan ilinde bin yýllar öncesinde aç kalan bir kadýn, Ýsa’dan yardým dilediðinde Tanrý vardý ve Ýsa’nýn þefaatiyle çocuklarýna, köpeklerine bulduðu kadar ekmek bulabildi, hasta çocuðu imanýndan ötürü iyileþti. Bu olay üzerine Celile gölünün çevresine giden Ýsa’yý yüzlerce kör, saðýr, dilsiz, hasta, aç, sefil takip etti. Ýsa’nýn þefaati üzerine körün gözleri açýldý, saðýr duymaya baþladý, dilsiz derdini anlatmayý baþardý; aç, doymayý; sefil giyinmeyi bildi. Ve Tanrý çok daha büyüdü Kenanlýlarýn gözünde. Ýsa, Magadan’a geçmeden önce yedi ekmek ve birkaç balýkla binlerce acý doyurmayý baþardýðýnda Tanrý giderek büyüyordu insanlýk nezdinde… Filistinlilerin böyle hikayeleri yok, onlarýn Allah’ý kudreti tartýþýlmayacak derecede büyük olsa da ne doyuyorlar, ne iyileþiyorlar ne de giyiniyorlar. Ve sanýrým bekledikleri Allah deðil, Godot’u bekleyen Vladmir ve Estragon misali belki aðacýn gölgesinde deðil ama bomba yüklü bulutlarýn gölgesinde acýlarýný büyütüyorlar.
Estragon --- Ayrýlalým mý? Bizim için daha iyi olabilir.
Vladimir --- Yarýn kendimizi asacaðýz. Bir an. Tabi Godot
gelmezse - Peki ya gelirse?
Vladimir --- Kurtuluruz. Vladimir
Filistinlilerin de bekleyiþi bu sanýrým. Oysa onlar için Godot, artýk bir dilim ekmek, bir adet merhem ,bir miktar tuz, bir parça vijdan olmalý.
SONRA HIRANT DÝNK
Ýnsan, haklarýyla insandýr. 19 Ocak 2009 akþamýnda Ýstanbul Lütfü Kýrdar Kongre Merkezinde Hýrant’ýn Türk’ten, Kürt’ten Rum’dan ve daha nice halklardan arkadaþlarýný görünce SESSÝZLÝÐÝN SESÝ korosuyla bir aðýt yankýlandý. Derin bir vadide mahsur kalmýþ da çýðlýk çýðlýða duyulan gür bir ses misali yankýlandý Ermeni türküleri.
Ýtiraf etmeliyim, bu kadar Ermeni’yi ilk defa bir arada görmüþlüðümle oradaydým. Ýlk defa Ermeni þarkýlarýný canlý izleme fýrsatý bulmuþtum. Sahne uzaktý, ezgiler net duyuluyordu ama ben baþka bir þey arýyordum, sanýrým Ermeni birileriyle sohbet etmek istiyordum, on dakikada onlarca defa hazýrlandým biriyle sohbet etmek için bunun gereksiz olabileceðini düþünüp sadece izledim, hiçbir yüzü, hiçbir gülüþü, hiçbir sesi Ermeni, Türk, Kürt diye ayýrt edemedim. Rakel, nasýl aðladýysa sahnede Sezen Aksu da öyle aðladý. Rakel , nasýl aðladýysa Metin Göktepe’nin annesi de öyle aðlýyordu. Aðlayýþlarýndan da ayýrt edilmiyorlardý Ermeniler…
Dayanamayýp yan tarafýmda oturan adama Ermeni olup olmadýðýný sordum. Ermeniymiþ. Ben gibi hüzünleniyordu, ben gibi alkýþlýyordu, ben gibi gülüyordu. Hiç ummadýðým haber sunucularý, sanatçýlar” Hýrant için adalet “diye haykýrýyordu, Ümit Kývanç’ýn filminde. Kardeþ Türküler, “Rakel’in 23 Nisan’ý dünya çocuklarýna armaðan eden Türk aklýna övgüsünü 24 Nisan da ayný kardeþlik günü olsun çaðrýsýný “ seslendirdi.
Ve ben, o gece sýrdaþýna çocuk devreden yüzlerce Türk, Kürt, Ermeninin arasýnda olmaktan mutluluk duydum. Güzel ülkemin güzel insanlarýna güvenim bir kez daha tazelendi. Faþist çoðunluða karþý derin bir vadide mahsur kalmýþ insanlarýn kardeþlik çýðlýklarý yankýlanýyordu o gece Lütfü Kýrdar Kongre Merkezi’nde…
Rakel Dink, senin güvercin yüreðinin derinliklerinden titreyerek çýkan sesine kulak veriyorum, o sesi bir baþkasýna naklediyorum, o baþkasý yok mu, bir diðerine derken sesin dilden dile…
CENGÝZ MAÇOÐLU, 20 Ocak 2009