BÝR SEYAHAT NOTLARI

Dört etrafI tepelerle çevrili, biraz basýk, biraz kuytu bir köydü benim doðduðum köy. Ama berrak ama þeffaf ama hayat dolu bir havasý vardý. Gündüz güneþi, gece yýldýzlarý parlardý. Ama ben güneþten çok yýldýzlara vurgundum. Karanlýðýn en koyu vaktinde avizeler gibi gökyüzünü bana cazip kýlan bu yýldýzlarý seyretmek çocuksu dünyamýn en baþta gelen hobilerindendi. Bir de o yüksek tepeleri, (tabii ki, o zaman ben o tepelere dað derdim), Dünya, bu kadardan ibaret olduðunu zannederdim çocuksu aklýmla.

Sonra gün geldi o gözümde büyüttüðüm tepecikleri aþacak kadar büyüyünce...

Evet büyüyünce...

Büyüyünce benimle beraber dünya da sanki büyüdü. Tepeler arkasýnda daha çok tepelerin varlýðýna þahit oldum. Daha çok köyler gördükçe bizim köyün bir nota gibi kaldýðýný gördüm.

Belki de bu yüzden seyahat etmeyi severim.

Seyahat ettikçe..

Seyahat ettikçe daðlarýn arkasýnda daðlarýn olduðunu, il il uzayýp gittiðini..

Hay çocukluk aklým!..

Bu dünya ne kadar geniþ...

Evet Ýstanbul’a ilk gidiþim deðildi ama her gidiþte de ayný heyecaný duyuyordum.

Esenler..

Hiç de Topkapý kadar sarmadý beni ama Ýstanbul’un ilk duraðý iþte..
Ýner inmez ilk öpücüðümü, deniz kokan nemli rüzgarýndan aldým. Topu topu iki günlük bir eðitim semineri için gelmiþtim Ýstanbul’a..

MÜSÝAD’ýn sekreterlerine özel düzenlediði, “Medya ve Yayýn” konulu seminer çok zevkli geçmiþti. Özellikle de Dr. Þaban Kýzýlað’ýn “Ýletiþim” konulu bir saatlik konuþmasý. Deðdi be abi... Bir saatlik konuþtu ama tadýný damaðýnda býraktý. Kendisinin tabiriyle, “Urfa kaportalý ama Ýstanbul dili” ile o konuþmalar var ya!.. Teh be!.. Ula amma da yetiþtirmiþti kendisini. Damardan giriyordu, inan ki, damardan... Konusu da Ýletiþim ya.. Meðer ne kadar da iletiþimden habersiz ve ne kadar iletiþim kazasý yaþayan bir milletmiþiz...
Her ne ise.. Ýki gün nasýl geçti anlayamadým. Ýþ gereði programým bitmiþti ama kendime özel bir programým vardý, onu uygulayabilecek miydim?

Yalova..

Yalova’ya ilk gidiþim olacaktý benim. Uzun bir iç istiþareden sonra karar vermiþtim, gitmeli/gitmeliydim ben.

Bindiðim otobüs bir feribota geçiyor. Heyecanýn en duruk noktasýndayým. Duramýyorum yerimden/duramýyor bir yarým dünya kadar bindiðim bu feribot. Feribot deðil mübarek sanki “Topkapý” otogarý.. Ben desem yüz siz deyin yüz elli taþýt var feribotta..
Arabadan inip feribotun yolcu salonuna geçiyorum. Hayýr oturmuyorum, geziyorum. Balkonuna çýkýyorum. Atom atom parçalanýp deniz kokan rüzgâr ile yüzüme çarptýkça (keskin bir soðuk olmasýna raðmen) zevkten dört köþe oluyorum.

“Ah be!.. “, diyorum kendi kendime..

“Amma da büyükmüþ bu dünya!..”

Yalova’ya üç saatte ulaþabiliyorum.

“Yeniköy”e nasýl, ne ile gidebilirim hesabý ile dalgýn dalgýn inerken, tiz ve ince bir ses:

“-Komþuuu!..”

Kelimenin tam anlamýyla sarsýlýyorum... Taa.. 17-18 küsür yýl öncesine gidiyorum. Bu ses , evet bu ses yabancým deðildi. Bu ses henüz çocuk yaþlarýndayken, okulun o soðuk duvarlarýna þamar þamar çarparak içimizi ýsýtan edebiyat öðretmenimin sesi!....(Sesinden tanýyabilecek miyim diye “komþu” demiþ.. )

Baþýmý sol omsuzumun üzerinde kaydýrarak bakýyorum.. Ses onun sesi ama o yok!..
Aman Allah’ým!.. Ýnsan ne kadar çabuk (çabuk mu acaba) deðiþiyor. Yaþlýlýk ne kadar deðiþtiriyor insaný!?..

Ertesi gün veliler toplantýsýna götürüyor beni. Öðretmen arkadaþlarýna tanýtýrken gururla bahsediyor benden ve ben gurur duyuyorum Hocamdan..

Yalova’dan sonra Bursa var sýradan...

Orada da üzerimde emeði çok olan, kendisine çok þey borçlu oluðum bir hocam var.
97 Nolu terminal otobüsle son durakta, henüz inmeden onu görüyorum. Pýrýl pýrýl, içindeki maneviyatý dýþa yansýyan bir yüz ifadesiyle kollarýný açarak bana doðru geliyor..
Beþ küsür yýlýn hasreti var ikimizin üzerinde... Sarýlýrken ikimizin de kalbi ayný frenkasta çarpýyor.

Ertesi gün nefesi, þair-yazar- mütefekkir Metin Önal Mengüþoðlu’nun yanýnda alýyorum. Beni görür görmez bir sevinç çýðlýðý atýyor. Kitaplarýyla çok þey borçlu olduðum, Mehmet Akif ile arsýnda baþka bir þairin bulunmadýðý bu ünlü ilim adamýnýn, benimle bu kadar yakýndan ilgilenmesi utandýrýyor (gururlandýrýyor) beni. Saatler süren konuþmasýna raðmen o yorulmuyor konuþmaktan, ben de usanmýyorum onu dinlemekten. Ýlk kez onunla geziyorum Bursa’yý... Tarih kokan camileri, Osmanlý’nýn ruhunu diri tutan o devasa çýnar aðaçlarý... 1370 yýlýnda dahi Dünyanýn en büyük þehri Bursa’yý Mengüþoðlu gibi bir mütefekkir ile gezmek bahtiyarlýðýný yaþýyorum.

Seyahatlerde bir þey öðrendim...

Söyleyeyim (Kimse duymasýn, biraz beri yaklaþ!)

Dünya, yalnýz doðduðum köyden ibaret deðilmiþ/büyükmüþ yahu.