Günler geçiyor seni beni unutup. Neden bir garip, miðde bulandýrýyor herþey. Neden bazen güzel hissediyoruz, ve bazen kötü? Nedir derdimiz, yaþamamýzda ki sebep nedir? Yaþam bize verilmiþ bir lütuftur, yaþamayý bilene cennet olur, bilmeyen rezil rüsva olur, ve bazýlarý için zaten hep rezalet. Neyse ki þükrediyorum allaha ki verdiði güzellikler için, ve çalýþmam gerekiyor yediklerimin karþýlýðýný verebilmek için, dua etmek, sabah erken kalkabilmek gerekiyor...

Nasýl çalýþmalý peki? Ne yapmalý? Herkesin tabii çýtasý farklý, birinin silahý su tabancasý, diðerinin var f*16'larý. Fakat mühim olan tabancanýn ne olduðu deðil, tabancanýn hedefinin ucundakidir, hedefin kendisidir. Hedef bir insaný ýslatmakta olabilir, bir üssü patlatmakta, fakat biz hem önce önyargýlarýmýzdan kurtulmalýyýz, hem de nereye varmak istediðimizin farkýnda olmalýyýz. Ne var ki bir çoðumuz bunun acýsýný çekiyoruz. Belirsizlik!

Vurmak istediðimizi söylerken, elimizdeki doðru silah olsa bile bir çoðumuz ya silahýmýzý nasýl kullanacaðýmýzý bilmiyoruz, veya hedefimizin neresi olduðundan bihaberiz. Sadece vurmamýz gerektiðini söylüyoruz. Bir yandan ise ne yapmalý, ne yapmalý diye sorarken, hiç birþey yapmýyor olmanýn verdiði rahatsýzlýðýn sýrtýmýzýn üstündeki baskýsý ise, bir alana bir bedava verilmiþ gibi, sitresin ve belirsizliðin katlanmasý olarak bize dönüyor, zorlanmaktan aslýnda hiçte hoþlanmadýðýmýzý kendimize sayýklamamýza sebep oluyor. Aslýnda maymuncuk bazen kilitten daha çok iþ yapýyor. Belki de kilit kullanmayý býrakýp maymuncuða geçmemiz gerekiyordur.

Zorluklarýn deðil ama, hýrsýmýzýn bizi yiyip bitirdiði dünyamýzda aradýðýmýz çýkýþ yolunun aslýnda çok basit kurallarý olduðunu anlamakta güçlük çekiyor, ama bir yandan da etrafta bunu yaptýðýný iddia eden bir yýðýn kiþinin ticari saldýrýlarýna maðruz kalýyoruz. Ve doðal olarak kulaklarýmýzý tersten göstermekte zorlanýyoruz. Bunu yapýyoruz çünkü biz normal deðiliz, biz hýrslý insanlarýz.

26 Mayýs 2009
Saat 04.15
Londra