Akşam çoktan gökyüzünde kızıllıkla kendini göstermeye başlamış,çocuk sesleri sokakta yerini rüzgarın yaprakları titretmesine dönüşmüş; ama Ahmet sabahtan beri oturduğu yerden kalkamamıştı.

Kendine geldiğinde kendini hala bilgisayarın başında,her tarafı uyuşmuş ve aç hissetti.
Orada öylece kç saat geçirdiğini bilemedi.
Ne biçim bir işin içine girdim diye düşündü kendi kendine.

Evet her yazının içinde biraz başrol oynayıp da bencillik tarafını okşamak hoşuna gidiyordu ama bu yazının ve olayın içinde kendini kaybetmişti sanki.
Ya da kendini bulmuştu.
Bilmiyordu.
Kafasındaki sorulara bile tam yanıtlar bulamazken sevgili editörü ertesi günün yazısına başlayıp başlamadığını kontrol etmek için arıyordu bu sfere cep telefonundan.

Efendim dedi .
Sesi duyulmadı.
Alo .Ahmet sesi yükseldi hoparlörden.
O kadar çok sessiz kalmıştı ki akşama değin sesi gitti zannetti.
Bir çabayla daha efendim editörüm diyebildi.

Ya Ahmet.
Sabahtan beri gazeteye telefonlar yağıyor.
Herkes seni toplumsal bilincinden dolayı kuıtlamak istiyor.
Gazetede koca ilanı görmeyenler senin yazınla huzurevinin yerini araştırmaya başlamışlar.
Herkes senin telefonunu istiyor dedi.

Anlamamış gibi sesler çıkardı Ahmet telefonun diğer ucunda.
Editör merak etti.
Ahmet!
Ahmet'
duyuyor musun beni?
Sen iyi misin?
Önemli birşey yok ya?

Yok efendim diyebildi sadece.
Bu editör denilen adam disiplinliydi disiplinli olmasına ama kaç kez İdare etmişti Ahmet'i yetiştiremediği yazılar yüzünden.
Bir keresinde ofiste tansiyonu düştüğünde doktor getirtmiş,bir kaç gün müşahede altında tutulması için de elinden geleni yapmıştı.

Kötü adam değildi.
Ama kuralları var diye düşündü Ahmet.

Bir sürelik karşılıklı susukunluktan sonra ,yok efendim birşeyim .Sadece ben de bu yazıdan etkilendim galiba diye içini döktü editörüne.

Biyografisinden elemanının hayatının az bir kısmını bilen editör bu dediklerini derinlemesine anlayamasa da küçük yaşta İstanbul'un çetrefilli yollarından geçip de kendi ekmeğini kazanmış bu adamın aile konusunda dertli olduğunu hissetti.

Haklısın dedi.
Kimi incitmiyor ki böyle durumlar.

Bak Ahmet.Dedi
Sesi samimiydi.
Bu yazı dizisi devam etmeli.
Oraya git.
Röportaj yap.
fotoğraf çek.
Hatta yetkili birini televizyona çıkarmayı başarabilirsek ,yani bir yankı uyandırabilirsek biz üstümüze düşen görevi fazlasıyla yapmış olacağız zaten.
Hem de bu iş bize iyi bir maddi getiri sağlayacak.

İşte bu adamın para denince gözlerindki ışıltıyı bir türlü anlayamıyordu Ahmet.
Yine gözbebekleri parlıyor olmalıydı.

Tamam ama dedi.
Ne fotoğraf makinam var ,ne oraya gidecek param diyebildi kendini acındırmadan ,mert bir ses tonuyla.
Sadece hakkını istiyordu Ahmet.

Sen galiba bugün hiç dışarı çıkmadın dedi editör.
Git de bak bakalım banka hesabına.
Belki ordaki para ihtiyacını karşılar.
Hadi iyi akşamlar .
Yarınki yazı en geç 3 saat sonra ekranımd aolsun diye tembihlemeyi de unutmadı telefonu kapatırken.

Karmakarışıktı.
Üzülsün mü,sevinsin mi bilmiyordu.
Karnı çok acıkmış,açlıktan başı ağrımıştı.
Kalktı.Üstünü değişti.

Bir apartmanın çatı katı olarak kiraya verilen küçük dairesinden aşağıya indi.
Dışarıya çıktığında sonbaharın serinliğini çekti ciğerlerine.

Hesabını kontrol etmek için geldiği bankamatiğin önünde gözlerine inanamadı.
Yazı başına ancak günlük karnını doyururken,şimdi bir aylık ücreti br kere de hesabında ona gülümsüyordu.

Keyiflendi.
Önce nezih bir yerde karnını doyurmalı,sonra da açık bir alışveriş merkezine gidip kendine yeni bir fotoğraf makinası almalıydı.