Akþam çoktan gökyüzünde kýzýllýkla kendini göstermeye baþlamýþ,çocuk sesleri sokakta yerini rüzgarýn yapraklarý titretmesine dönüþmüþ; ama Ahmet sabahtan beri oturduðu yerden kalkamamýþtý.

Kendine geldiðinde kendini hala bilgisayarýn baþýnda,her tarafý uyuþmuþ ve aç hissetti.
Orada öylece kç saat geçirdiðini bilemedi.
Ne biçim bir iþin içine girdim diye düþündü kendi kendine.

Evet her yazýnýn içinde biraz baþrol oynayýp da bencillik tarafýný okþamak hoþuna gidiyordu ama bu yazýnýn ve olayýn içinde kendini kaybetmiþti sanki.
Ya da kendini bulmuþtu.
Bilmiyordu.
Kafasýndaki sorulara bile tam yanýtlar bulamazken sevgili editörü ertesi günün yazýsýna baþlayýp baþlamadýðýný kontrol etmek için arýyordu bu sfere cep telefonundan.

Efendim dedi .
Sesi duyulmadý.
Alo .Ahmet sesi yükseldi hoparlörden.
O kadar çok sessiz kalmýþtý ki akþama deðin sesi gitti zannetti.
Bir çabayla daha efendim editörüm diyebildi.

Ya Ahmet.
Sabahtan beri gazeteye telefonlar yaðýyor.
Herkes seni toplumsal bilincinden dolayý kuýtlamak istiyor.
Gazetede koca ilaný görmeyenler senin yazýnla huzurevinin yerini araþtýrmaya baþlamýþlar.
Herkes senin telefonunu istiyor dedi.

Anlamamýþ gibi sesler çýkardý Ahmet telefonun diðer ucunda.
Editör merak etti.
Ahmet!
Ahmet'
duyuyor musun beni?
Sen iyi misin?
Önemli birþey yok ya?

Yok efendim diyebildi sadece.
Bu editör denilen adam disiplinliydi disiplinli olmasýna ama kaç kez Ýdare etmiþti Ahmet'i yetiþtiremediði yazýlar yüzünden.
Bir keresinde ofiste tansiyonu düþtüðünde doktor getirtmiþ,bir kaç gün müþahede altýnda tutulmasý için de elinden geleni yapmýþtý.

Kötü adam deðildi.
Ama kurallarý var diye düþündü Ahmet.

Bir sürelik karþýlýklý susukunluktan sonra ,yok efendim birþeyim .Sadece ben de bu yazýdan etkilendim galiba diye içini döktü editörüne.

Biyografisinden elemanýnýn hayatýnýn az bir kýsmýný bilen editör bu dediklerini derinlemesine anlayamasa da küçük yaþta Ýstanbul'un çetrefilli yollarýndan geçip de kendi ekmeðini kazanmýþ bu adamýn aile konusunda dertli olduðunu hissetti.

Haklýsýn dedi.
Kimi incitmiyor ki böyle durumlar.

Bak Ahmet.Dedi
Sesi samimiydi.
Bu yazý dizisi devam etmeli.
Oraya git.
Röportaj yap.
fotoðraf çek.
Hatta yetkili birini televizyona çýkarmayý baþarabilirsek ,yani bir yanký uyandýrabilirsek biz üstümüze düþen görevi fazlasýyla yapmýþ olacaðýz zaten.
Hem de bu iþ bize iyi bir maddi getiri saðlayacak.

Ýþte bu adamýn para denince gözlerindki ýþýltýyý bir türlü anlayamýyordu Ahmet.
Yine gözbebekleri parlýyor olmalýydý.

Tamam ama dedi.
Ne fotoðraf makinam var ,ne oraya gidecek param diyebildi kendini acýndýrmadan ,mert bir ses tonuyla.
Sadece hakkýný istiyordu Ahmet.

Sen galiba bugün hiç dýþarý çýkmadýn dedi editör.
Git de bak bakalým banka hesabýna.
Belki ordaki para ihtiyacýný karþýlar.
Hadi iyi akþamlar .
Yarýnki yazý en geç 3 saat sonra ekranýmd aolsun diye tembihlemeyi de unutmadý telefonu kapatýrken.

Karmakarýþýktý.
Üzülsün mü,sevinsin mi bilmiyordu.
Karný çok acýkmýþ,açlýktan baþý aðrýmýþtý.
Kalktý.Üstünü deðiþti.

Bir apartmanýn çatý katý olarak kiraya verilen küçük dairesinden aþaðýya indi.
Dýþarýya çýktýðýnda sonbaharýn serinliðini çekti ciðerlerine.

Hesabýný kontrol etmek için geldiði bankamatiðin önünde gözlerine inanamadý.
Yazý baþýna ancak günlük karnýný doyururken,þimdi bir aylýk ücreti br kere de hesabýnda ona gülümsüyordu.

Keyiflendi.
Önce nezih bir yerde karnýný doyurmalý,sonra da açýk bir alýþveriþ merkezine gidip kendine yeni bir fotoðraf makinasý almalýydý.