Bir gece vaktiydi gidişin. İlkbaharın o tazecik yaprak yeşilindeydi soluduğumuz hava. Bu sondu, birlikte soluk almayacaktık... Yollarımız ayrılmıştı. Bir çok kez ayrı kalmıştık ama bunun gibi olmamıştı. En son bir pazartesi sabahıydı seni görüşüm. Ve bittiği gündü o gün. Bilseydim o gün sana daha çok sarılırdım, kokunu benliğimle tanıştırırdım. Kokuna hasretim, sesine, tenine... En çok da neyi biliyor musun? İyi ya da kötü her anımızda binlerce sevgi sözcüklerini bir köşeye atıp söylediğimiz o "CANOM" kelimesine... Bana canom demeni çok özlemişim... Senden sonra bir ilişkim oldu. Onunlayım ama o sanki sensin... Ona sana bakıyormuşçasına bakıyorum. Onu seni öpüyormuşçasına öpüyorum. Ben hala sana bağlıymışım. Bazen öyle anlar oluyor ki onda seni hissetmiyorum, kaçıyorum o zaman. Sormaya bile cesaret edemezdi "Neden gidiyorsun?" diye. Ki sorsa verecek cevabım bile yoktu.. Her deliliğime katlanıyordu... Ben hala ona sen gibi bakıyorum... Kaçışlar vardı hep, tüm benliklerden uzaklara... Ve yine çok özledim seni... Şair der ki;
"adı uzun ayrılık olsa da
sanki hiç ayrılmadık.
yağmurun sesini
toprağın kokusunu,
yüreğimde tarifsiz özlemini derinden duydum da sana geldim
gökler ağladı, ben ağladım
suya düşmüş yaprak gibi su yüzünde kalmış sevdamla sana geldim
aşktan daha şefkatle
dualarımla, çiçeklerimle sohbete geldim.
sadece benim konuştuğum sohbete
karakavak altına sana geldim
üç yıllık yorgunluğun bitmedi
bitmedi ki diye başlayan ince sitemimle sana geldim.
gözümdeki yaş kadar
tomurcuk çiçekleri zülfümün bağı ile bağladım
sana geldim
yasak değil çok özledim de vuslata geldim. " Ben seni özledimde geldim...
