‘’Önce dokun yapraða
Parmak uçlarýndaki sýzýyý taþýsýn topraða’’L.S

Unut onca ihtilaldan çýkmýþ yüzünü
Unut paltonu çýkmaz bir sokakta
Aþýn, ekmeðin, suyun gözyaþýndýr
Ver cebindeki son kuruþu
Ve çek git kendini unuttuðun uzaða

Þehirler geçmiþsin her yaný kum
Siren seslerinde sýzlamýþ yaralarýn
Belki çocukça bir oyundu duvara yazdýðýn o yazý
Ömrün gitti iki kelimeye
Sýralý peykelere aktý kinin
Düþünceni resmettin gri duvarlara
Ve belki bitlerle düþ kurdun
Farelerle çelik çomak oynadýn
Yaðlý merdivenlerden hatýra bir topal bacak
Ve saksýnda Cezayir menekþesi

Kirli sakallý resimleriyle o adamlar nerede
Nerede kalýn kitaplarda kalan umutlar
Körpe memeleriyle yaþlanmýþ onca kadýn, kýz, çocuk
Zülfünü rüzgâr öpmemiþ onca sevgili nerede

Bir düþün ömrüm!
Hangi yüz tanýdýk, hangi el sýcak
Artýk kurþunlar hep arkadan gelir
Hançer gizlice sýzar sýrtýna
Kemiðini acýtmaz artýk çelik

Bir düþün ömrüm! Týrnak diplerine gömülü hayatý
Sýyrýl kalýn puntolu geçmiþinden
Bugün kahraman deðil hiçbir yüz
Çoðu toktu dün… ve dön bak
Çoðu aç bugün..!

Ne oldu ömrüm..!
Neden eðri duruyor minareler
Neden zayýflamýþ kubbeler
Neden akmýyor çeþmeler
Ve neden çabuk okunuyor ezanlar dünden..!

Artýk, þairleriyle çekip gitmiþtir þiirler
Bütün çocuklarý köprü altlarýna toplayan emperyal gonklar
Türkülerimize eþlik eder…sýrasýyla düþün ömrüm!
Sivri topuklarýyla kulaðýnýn kiriþine asýlan sesi dinle

-kimse yutkunduðu çýðlýða sahip deðildir artýk-

Yutkunma ömrüm..!