Bir “þiþirme duasý” hikâyesi

Diyeceksiniz ki “ne þiþirme”, “öyle densiz þey mi olur”, “ne ayýp þey bu” gibisinde ne derseniz deyin, haklýsýnýz, ben de þaþýrýyorum/þaþýrdým da ama velâkin…

Bu memlekette aslýnda çok garip þeyler oluyor…

Bir kerre hak sahibi olmak için gazeteci-yazar olmak da yetmiyor.

Hele hele yerel çapta bir gazeteciysen hiçbir þey ifade etmiyor. Varsýn boy boy, baský üstüne baský yapan kitaplarýn oldun yine bir ‘deðer’ ifa edemiyorsun…

Anlatmak istediðim o ki; söz sahibi olmak için –sanýrým- çok zengin veya büyük bir rütbe sahibi olmak gerekir.

Ýnanýn öyle garip olaylara þahit oluyoruz ki nasýl ifa edeceðimi bilemiyorum…

Mesela siz “Þiþirme duasý” diye bir þey duydunuz mu?

Dinini diyanetini öðrensinler diye (“DÝN-DÝYANET” dedim de Diyanet Ýþleri Baþkanlýðýna da bu yazýyý ithaf ediyorum) Kuran Kurslara gönderdiðiniz –kýz- çocuklarsýza “Þiþirme duasý” yapýldý? Yapýldýysa nasýl tepki verdiniz?

Ýlk tepkiniz –doðal olarak- il müftülüðüne bir -þikâyet- dilekçe mi yazdýnýz?

Peki dilekçenize cevap verilmedi, o zaman ne yaptýnýz?

Ýlk dilekçenize cevap verilmesi için ikinci bir dilekçe mi yazdýnýz…

Ýnan ben her ikisini yaptým.

Her ikisini yaptýðým halde yine cevap dilekçeme cevap vermedi il müftülüðüm (Malatya Ýl Müftülüðü).

Ve sizin de tahmin ettiðiniz gibi iþi kaleme havale ettim yani yazdým/ “Þiþirme duasý” baþlýklý bir yazý kaleme aldým bir sitede...

Ve asýl kýyamet de ondan sonra koptu…

Oysa adam (Þiþirme duasý yapan zatý muhterem(!) hoca) önce beni arayarak “Seni Mahkeme-i Kübra’ya havale ediyorum” dedi. Ben Mahkeme-i Kübra’ya inananlardan biri olduðum için “amenna ve sadakna” diyerek olayýn kapatýlacaðýný sandým ve ikamet ettiðim ilin (Malatya’nýn) ileri gelenlerin tavsiyeleri üzerine söz konusu yazý yazdýðým sitede yazýmý kaldýrarak iþin sükûnete baðlanmasýný bekledim.

Lakin Yatýlý Kýz Kuran Kusarlarýnda “þiþirme duasý” yapan zatý muhterem(!) hoca/kurs müdürü, -telefonla benimle görüþtüðü gibi- söylediklerinin arkasýndan durmadý/Mahkeme-i Kübra’yý beklemedi, -tabiri caizse- kapý kapý gezerek olayý sabote etti. “Bu adam Kuran Kurslarýmýzýn aleyhine yazý yazdý” þeklinde, meseleyi çarpýtarak inanan insanlarýn hýþmýný üzerime çekmeye çalýþtý. Onunla yetinmedi; beni çalýþtýðým kuruma þikâyet etti. Yani hem ekmeðimle, hem de geleceðimle oynadý…

Yetmedi en son mahkemeye verdi…

Evet, geçen savcýya ifade verdim…

Bu saatten sonra söylenecek/yazýlacak hiçbir þey kalmadý.

Ben, memleketimin savcýsýna, hâkimine/adaletine inanýrým.

Eminim adalet yerini bulacaktýr…

Eminim dinini –diyanetini öðrensinler diye Kuran Kurslarýna gönderdiðimiz gelinlik çaðýndaki kýzlarýmýza kimseler bundan böyle “þiþirme duasý” yapmaya kalkýþmaz ve “þiþirme duasý” yapanlar hak ettikleri cezalarýný bulacaklardýr…

Adaletin/mahkemenin vereceði kararý bekleyeceðiz...

Bütün bu olup bitenleri neden mi yazdým?

Ýstedim ki, okuyucularým; benim hangi þartlar altýnda yazý yazdýðýmý bilsinler…

Hem sonra, ben ki düþlerimi okuyucularýmla paylaþan bir yazarým.

Baþýmda geçen bu olayý sizinle paylaþmak en doðal hakkým deðil mi?