Sesinin tonlarýnda çýkýyorum en uzun yolculuklarýma
Bir, deniz kenarýndaki bir limana demirliyorum
Deniz gelinlik kýz gibi uzanmýþ yanýma
Ay ýþýðý altýnda yýkanýyorum gözlerim mavi ve derin.
Ya da bir vadinin ortasýndayým yemyeþil gözlerim
(Sessizce seni süzmekteyim)
Üzerime giymiþim gökyüzünü altýna yatýyorum

Bazen öyküler okuyor martýlar yanýmda
Yanlarýna uzanmýþ bekliyorum kanat çýrpmalarýný
Yükseklere uçmak istiyorum ama çok yükseklere
Uzun uzun þarkýlar fýsýldýyor birisi kulaðýma
Sanki yüreðim, dudaðýmdan düþüverecek
Binbir parçaya ayrýlacak

Sadaðýmdan nefesler harcýyorum saða sola
Bir yanýmda seni taþýyorum
Diðer yanýmda birþeyler koptu sanki
Hangi tarafýmý çevirsem karaya vuruyor ruhum
(Belki de bir çeþit intihardýr bu)

Söylesene melekler çýkar mý bir baþkasý için duaya?
Yoksa kaprislimidirler günün bazý saatleri?
Üzüntü, sevinç ya da acý var mýdýr onlarýn içinde?
Hani aþka pervane gibi tutulmuþtu ya onlar

Peki köprüler kurarlar mý insanlara?
Ya da insanlar meleklere
Ama hiç belli olmaz (kuruyorlarsa þayet)
Birgün ben geçer giderim o köprüden denklemine
Ya da
Belki sen geçer gelirsin benim denklemime