Güneşin buz tuttuğu Serhat şehrinden taşıdığımız uzaklar
Karların soğuyan nefesine uzun bir ara verdi galiba yine
Gittikçe darası sızlayan yol sorumluluklarından esti ve
Kendimize ayırdığımız ödünç mekânlardaki zaman-ı kem
Kimi vakit üşüttü, kimi vakit terletti, kimi vakit dört mevsim

Bitmeyen güzellikleri kuşandı gerçek nâr-ı yaşatırken özlem
Hasret-i esintilerini yorgun yüreklerden avuçlara taşıdı
Deniz serinliklerindendi bir nevi görüştükleri kardeş sofrası
Taştı sonra nar tanesi nesil olasılığında dönüşen ebediyet ve
Bize kalan sade yaşamın dillerindendi ve düşlerin hâkimiyeti

Şimdilerde
Beşinci mevsim Zonguldak hesaplaşmasından Aydın kesafet
Hasrete dizildi özlem-i yağışlarından büyümüş ana renkleri
Bayraklar çizildi yaşamın güzüne sevgi zekâsından ince
Kaleminden ibaret, pekte kolay olmayan gurbet-i şehriyar ve
Geleceği çocuklara emade dünü yeni seslere varlık

Seninle
Halaylar çekmişiz aynı topraklar kirpiğinde yanyana olmasada
Eğilip güneş kokan gözlerinden öpmüşüz çamurlu şehrimizin
Alnına konan tozlarından yutmuşuz nehir gibi susarak
Tutsak kalmışız bir zaman, ah cigara dumanı ayrılık değdi
Ve şimdi yayla kokuşlu uzaklardan ef/sun-i melodisine

Hadi sen de deme!

Ben bir öğretmenim anamın gül bengisi baba suyu çağlayan
Başaklar dizaynından yurdumun insanı, esen ordan oraya
Anadolu çocuğu, uygarlığa susamış öz dilim savrulan özüm
“Medeniyet dediğin tek dişi kalmış” canavar şimdi yine de
Sevgilerden yankılanır sesim diyar-ı gurbette ehemmiyet

Adına şiirler yazılan mimar-i kehribar yürekli, aziz öğretmenim
Sevgiyi öğret bana, sevmeği öğret, bilimi öğret bana, anlat bana
Geldiğimde biat edeceğim, karma fikirlerden arınmış yurdumu
Sevgi pınarlarından insanı, aşıkların dilinden anamı anlat bana
Anlat bana aziz öğretmenim anlat ki; sevmeği yeniden öğreneyim


22/11/2009

Sevgili Özbek