Beynim zonkluyor, ellerim titriyor, desteksiz geçen bir günün ardýndan tek isteðim ona kavuþmak. Hiçbirþey umrumda deðil, þu an kapýyý çarpýp gidebilirim. Kapýnýn önünde, ardýnda, içinde dýþýnda ne varsa bir kibrit çakýp hepsini kül edebilirim. Kitlenip kalmýþ durumda gövdem yataðýn içinde, yastýðý diþleyerek avunuyor diþlerim, parçalanan yastýðýn içinden taþan kýrpýklar yapýþýnca dilime, midemden bir öðürtü yükseliyor, içim dýþýna çýkana kadar kusuyorum. Halsiz, bitkin yataða seriliyorum. Hiç bir çare gelmiyor aklýma, ondan nefret ediyorum, yapýþýk ikizimmiþ gibi bir türlü ondan kurtulamýyorum.

Borç isteyecek kimse kalmadý, herkesin kapýlarý artýk bana kapalý. Ne onlarýn gidiþi umrumda, ne de yenilerinin gelmeyiþi. Arasýra benzerlerimle karþýlaþýyorum, malýmýz yetiyorsa geçiniyoruz kardeþçe, hatta birbirimize içimizi döktüðümüz anlar bile oluyor nerdeyse. Kendimden sakladýðým sýrlarýmý onlarda bilemez elbet, nefret edilmek bile umrumda olmasa da acýmalarýný, yüzlerindeki o iðrenç ifadeyi görmeye katlanamam.

Elimdeki kesik, dün kýrdýðým aynanýn hatýrasý. Kapýlardan birini da kapatan da o oldu zaten bana. Aðabeyimin evindeydim, salonda otururken sorun yoktu, sonra tuvalete gittim, aðabeyim suçluydu, biliyordu aynalara olan nefretimi iþe yaramaz doktorun önerisiyle her zaman üzerine koyduðu siyah örtüyü kaldýrmýþtý yerinden. Ne yapmamý bekliyorlar ki benden, dayanamýyorum gördüklerime, elime ilk geçen þeyi fýrlattým camýn üzerine, ufak þiþe yetmedi, sadece oluþan bir iki çatlak, beni benden gizlemeye yetmedi, anýnda diðer þiþelere saldýrdým, herbirini fýrlattým, paramparça olana kadar ayna durmadým. Önceden kilitlediðim için kapýyý açýp içeri dalamadýlar, omuz vurup yýktýðýnda kapýyý aðabeyim, her yere saçýlan cam parçalarýndan yüzümde, ellerimde oluþan çiziklerle karþýlaþtý, önce sessizce durdu karþýmda, arkasýndan eþinin çýðlýklarýný duydum birden “ du” dedi sustu. Bir, artýk olmayan aynaya, bir etrafa, bir bana baktý. Gözünden iki damla yaþ aktý, aðzýndan bir cümle çýktý: “Çýk evimden dýþarý.”

Süklüm püklüm, ayaklarýmý sürüyerek önce tuvaletten sonra evden çýktým. Evden, karý kocanýn birbirini bastýran anlaþýlmaz sesleri yükseliyordu. Dinlemedim onlarý, basýp gittim, uzaktaki boþ arsaya. Geceki kriz geçmiþ, aynayý kýrmak da sakinleþmeme yardýmcý olmuþtu. Boþ arsada, aðaçlar vardý, ilk gördüðüme dayadým sýrtýmý, rahat edemedim bir türlü uzandým topraðýn üzerine güneþ gözlerimi aldý, sanki biri beni sorguluyordu, kapattým gözlerimi geçmedi, ben de sýrtýmý döndüm, aðacý siper ettim güneþle yüzümün arasýna, bir sorgudan daha kaçmýþtým.