Sustum, yuttum kelimeleri, yutkundum…
Ayarı olmayan adımlar atarken sendelemem biraz dağınıkça, biraz keyfi ve giderek artan sinir ataklarımda çocukluğumu üç geçe, ölüme bir kala.
An.
Ve biz o andık sadece, kaçıramayacağım kadar kısaydı vaktimiz.
Sıcağına sığınmışken biliyordum gülüşümü sırtından bıçaklayacağını.
Buna rağmen susturmadım “seni istiyorum” diyen edepsiz sesimi.
Büyümüş küçülmüş, evvel zaman içinde bir yerlerde sıkışıp kalan düşlerimi, zil zurna sarhoş bir haldeyken bıraktım avucunun ortasına, oysa tek damla alkol karışmamıştı kanıma.
Usuma düşen tüm mantıklı düşünceleri düştüğü an terk etmem masalların mucizesine inanmış olduğum içindi.
unutmuşum,
gökten üç elma hiç düşmüyordu değil mi?


bunu anlamam çok geç oldu.........