Son görüþmemizde demiþtin ki “Ben gidiyorum,benim için asla “öldü” deme!Evet ben gidiyorum,ama sen þimdilik sakýn gelme!Çünkü ben gene sana döneceðim.Biraz bekle göreceksin.Belki ulu bir çýnar olmayacaðým,ancak küçücük bir tepede titrek bir çama rastlarsan bil ki o benim.Daðlarda kekik kokusu duyarsan ciðerlerini doldur ki içine iyice gireyim.Sana yaltaklanan bir sokak köpeðini sakýn kovalama,peþinde olduðumu düþün.Rengarenk bir kelebek çýkarsa karþýna onu yakalamak için koþ,yoruldum deyip de vaz geçme;sana cilve yapýyor olabilirim.”

Ve gene demiþtin ki “Yaðan yaðmurun damlalarý arasýnda,içtiðin suda,yediðin bir meyvede çýkacaðým karþýna.Sinekleri öldürme sakýn,býrak karýncalar iþgal etsinler evini,fareler tiksindirmesin seni,yýlandan-çýyandan korkma,yiyecek vermen için miyavlayarak yalvaran bir kediye kýzma ne olur,biraz okþa sev onu,çünkü buna çok ihtiyacým var çook!”
*****
Sevgili çam aðacým,mis kokulu kekiðim,güzel köpeðim,narin kelebeðim,tatlý sineðim, sevimli farem,nazlý kedim…Seni hep “tek” zannetmiþtim,meðerse sen ne kadar “çok” muþsun!
Birde çokluk;ya da çokta birlik,öyle mi?