Ardýmda Kalan Yaþam...

Gecenin kör karanlýðýnda
Oturduðum balkonumdan bakýyorum sokaklara
Gelip geçen insanlarý ve onlarýn aklýndakileriyle
Bize uzak düþmüþ aþký arýyorum
Her insan ve sevdiði birbirini seve seve
Kucak açýyor gerçek aþka ben hiç açamasamda
Kim ne söylese de benim hakkýmda
Hissetmem ardýmdaki þeytaný
Bakarým önümde uzayýp giden yollara
Severim bedeninde aþký tattýðým güzeli
Ama bu soðuk ve karanlýk dolu gece de
Unuttum hislerimin aleyhinde olduðu güzelliði
Ben onu unuttum o da beni hayatýnda unuttu
Ve þimdi aþký acýsý denen þeyi yaþar oldum
Balkonumdaki koltuðumda gözlerimdeki yaþlarla
Yüreðim onun yokluðunda sýzýyýp dursa da
Her haliyle yine bu gece hayallerimi süslüyor gözleri
Gözlerimde onu seve seve yaþaymak istesem de
Yýldýzlarda, ayda bu gece ýþýðýný yansýtmaz oldu yeryüzüne
Ben de bu kadar çok karanlýk varken yeryüzünde
Balkonumdan gördüðüm koca dünyaya yenik düþüp
Kapýldým uykunun çekiciliðine
Bu gece her haliyle sevdiðim güzeli kaybederek
Yeni günün sabahýnda göreceðim baþka güzeli düþleyerek
Býraktým kendimi kuþ misali uykunun cennetine
Yine ardýmda býraktýklarýmý düþünmeyerek...