Bir hüzün sağanağında idi zaman
Semâdan kayan yıldızlara bakıyorduk tevekkül içinde
Hüzün bir demet beyaz karanfil olmuştu gönül vazolarında
İçli bir türkü mırıldanıyordu dut ağacındaki serçe
Soluk soluğaydı rüzgâr taşıdığı yağmur bulutlarının yorgunluğunda
Beklemek yetim kalplerin durağıydı ıssız caddelerinde şehrin
Hasret kadar acı veriyordu yalnızlarına gurbetlerin
Yakublar evlâd-ı hasret içinde bizâr iken
Ferhatlar yâr için gürz sallamaktaydı sarp dağlarına sevdânın
Tiranlar zulmün bataklığındaki kâşânelerindeki tahtlarında
Tâze mazlumlarını bekliyordu …
Ruhlar kırık dökük mezar taşlarına yaslanmışlar da
Kimbilir bilmem kaçıncı yüzyılda kalmış hikâye-i hayatlarında
Bıraktıkları terekelerinin değişiminden yana hayretteydiler
Soluk soluğa idim nefesim körük misali
Evime geldim…
Karanlığı çiğneyen devâsa adımlarımla
Radyomu açtığımda tiz ve parlak bir kadın sesi
“ Cihan leyl-ü nehâr ağlar seninçün” diye haykırıyordu
Sen şimdi neredeydin, kiminle ve hangi ahvalde
İçime vesvesenin gelgitleri hücum ediyordu
Albümden seçtiğim en yeni resminde bana bakıyordun
Gözlerin sanki bir vedânın hüzünlü telâşınını yaşıyor
Dudakların vedâ busesi konduruyordu boşluğa
Resmine de ben kondurdum dudaklarımı
Haberdâr mısın???
http://ferahnak.wordpress.com/2010/07/27/v-e-s-v-e-s-e/