Ey þair akþam yaklaþýyor, saçlarýn kýrlaþýyor.
O tek baþýna olduðun esinleme anýnda bundan sonrasýnýn sesini duyuyor musun?

"Akþamdýr" dedi þair, "ve ben dinliyorum. Çünkü, geç de olsa köyden biri arayabilir.
Yolunu þaþýrmýþ genç yürekler bir araya gelir mi diye bakýnýyorum;
Sessizlik bozulsun, ve onlardan söz edeyim diye tutku dolu iki çift göz benden müzik ister mi diye bakýnýyorum.
Yaþamýn kýyýsýnda oturur da ölümü ve ötesini düþünürsem, onlarýn aþk þarkýlarýný kim okur sonra?"

Ýlk akþam yýldýzý kayboluyor.
Bir cenaze ateþinin kýzýllýðý sessiz nehir boyunca yavaþça sönmektedir.
Issýz evin bahçesinde, yýpranmýþ ay ýþýðý altýnda çakallar koro halinde ulumakta.

"Eðer evinden ayrýlmýþ bir aylak yolcu buraya gelir, geceyi seyreder, baþý eðik karanlýðýn sesini dinler, ve ben kapýlarýmý kapar da kendimi ölümcül baðlardan kurtarmaya çalýþýrsam, onun kulaklarýna yaþam sýrlarýný kim fýsýldayacak?

Saçlarýmýn kýrlaþmasý önemsiz.
Ben her zaman, bu köyün en genci ve en yaþlýsýsý kadar genç ve yaþlýyým .

Bazýlarýnýn gülücükleri tatlý ve yalýndýr.
Bazýlarýnýn gözlerinde kurnaz parýltýlar vardýr.
Bazýlarýnýn gözyaþlarý gün ýþýðýnda görülür.
Bazýlarýnýnki ise hüzünde gizlidir.
Hepsinin bana gereksinimi var, ve benim yaþamdan sonrasýný düþünmeye zamaným yok.
Ben herkesle yaþýtým.
Saçlarým kýrlaþmýþsa ne önemi var?"

(Bahçývan, II, Rabindranath Tagore, Ýngilizceden çeviri ve yorum: HCD)