BÝR EYLÜL DAHA GEÇÝYOR

Gülümsüyorum
Ardýmda kalan çocukluðuma
Özlüyorum
Bir küçük halimle
Küçük sokaðýmýzda koþup
Misketlerin gözünde gördüðüm
Koca dünyamý…
Artýk ne ben çocuðum
Ne de dünya büyük
Zaman denen illet
Alýp götürmüþ bizi bizlikten

Hüzünleniyorum
Kaybettiðim eski dostluklara.
Aldanýyorum
Kum saati misali akýp giden zamana
Bir Eylül ayý daha geçiyor sessizce
Akrep ile yelkovan kavuþuyorlar
Gece yarýsýnda birbirlerine…
Küçükken bedenimi saran masumiyet
Kayboldu artýk karanlýðýn gözünde

Gülümsüyorum
Üzerime düþen yaðmur tanelerine.
Elimde parelenen çizgilerde
Bir yazý gibi sonsuzlaþmayý bekliyorum.
Bu güzel havlarda kaybettiðim
Çok sevdiðim çocukluðumla
Yürüyorum ara sokaklara karýþan
Bir çift yaþlý gözle
Kalbimde ölen umutla…

Ve bir Eylül daha geçiyor
Ne yüreðim yazý yaþadý
Ne bir sevgilinin yüreðinde canlanabildim
Ve bir yaþamý harcadýðým yalan dünya da
Önüme sýradaðlar gibi sýralanan hüzünlere aldýrmadan
Alýyorum yolumu
Kuytu sessizliklerde.
Dalýndan düþen bir yaprakta
Usulca esen Eylül rüzgarlarýný
Ruhumda, tenimde hissederek
Yitiriyorum güzel günlerimi…